(Макс пен Талғатқа – Бостандық!)

(Жердің жүзін жалмап келген үш алып,

Күдігім бар,

«Кете ме деп жоғалып»...)

Жер Ана да шалдығыпты науқасқа,

Жүрегімдей,

Ойпы-тойпы

Қозғалып...

Тұрғандай-ау,

Барша әлем жұталып,

Бас салардай бір-біріне от алып.

Жоқ емес-ау,

Қорқыныштың бары рас

«Соғыс өрті кете ме – деп, – тұтанып?».

Өткергенде,

Бастан талай зұлматты,

Сабақ алар

Баста ештеңе қалмапты.

Сары сүргін, қу қырғынға ұшырап,

Талай ұлттар өзін-өзі жалмапты.

Қақ жарылдық,

Бай,

Кедейге бөлініп,

Келе жатыр,

Әй, бірдеңе көрініп...

Ойламай ма,

Ел ризығын жегендер

«Қалар-ау – деп, – туырлығым тілініп?»

Тастаяқтай қағыстырған қазақты,

Не істерсің бұл,

Иманы жоқ кәззапты?!

«Елді қорғау,

Жерді қорғау – Қылмыс!» деп,

Соттап отыр

Жер қорғаған қазақты!

Ұлт намысы –

Макс пенен Талғатты,

«Қылмыскер» – деп опасыздар,

Таңдапты.

Исатай мен Махамбеттің –

Өр рухын

Мұқым қазақ екеуінен аңдапты.

(Осы болар –

Ар-Намысың сотталған!

Көрер жарық,

Болашағың оталған...)

Намысыңды жыртып,

Содан сотталған:

Мәңгі бақи –

Макс пенен Талғаттың

Махамбет пен Исатайдай жатталып –

Есімдері,

Ел есінде сақталған!

Қуаныш МҰҚТАЙ

28.11.16 жыл