Жанарымның сөнбе ертемен жарығы,
Жарбол өзің сұлулықтың тəңірі.
Енді саған не істермін о өмір,
Осы болса от жүректің əмірі.
Шын ғашықтар үміттерін үзгенбе,
Сезім алған көктемненде күзденде.
Басқаға емес жомарт мінез табиғат,
Сыршыл жүрек сыйлай білді біздерге.
О сұлу түн күнə сені ұмыту,
Қойыныңнан оянды алғаш үмітім.
Шөлім қанбай өліп - өшіп жұттым мен,
Махаббаттың бал лəззəтті уытын.
Тіршіліктің бастап ұлы сапарын ,
Күнəғада сенімен бір батамын.
Таң алдында тəңіріге тəу етіп ,
Т ө с е г і ң нен тұрып бара жатамын.
Мұқаш Қожахметұлы
