Мен бір қарапайым қазақ баласымын. Өзгелер жаңа жылды жамырай күтсе, өзім Тәуелсіздік күнін солай күтем. Жасыратыны жоқ былтырда, оның арғы жылыда, тәуелсіздік күні келді. Бірақ байқамай қалдым. Биыл енді жаным қалмай жанталасып жүрмін. Әне-міне дегенше, он алтыншы желтоқсанның алғашқы таңыда ағарып атты.

– Ура! Тәуелсіздік күні келді.

Үйде омалып отыра алмай далаға жүгіріп шықтым, бәрі бір байқалмайды. Қаланы қырық айналып шықсам да, бәріде бәз баяғысындай.

Тәуелсіздіктің он алтыншы жештоқсанда келгені рас болса, неге білінбейді деймін ішімнен. Сол кезде бір ой сап ете қалды "Тәуелсіздік күні" мектептерге келген шығар, балдырғандар тақылдатып тақпақтарымен қарсы алып жатқан болуы керек. Жақын маңдағы мектептердің біріне жіти басып жөнеп бердім.

Ішке кіруден именіп терезеден тесіле қарадым. Мұнда да жоқ!? Тәуелсіздік күнін қарсыалмақ тұрмақ, мұрындарына исіде бармаған сыңайлы. Екі-үш апай оншақты көген көздерді тізіп қойып, аяз атасына арнаған тақпақтарын жарыса жаттатып жатыр. Құрсын дедім, мұнда да "Тәуелсіздік күні" келмеген болды.

Үмітсіз шәйтан ісі деген, бір келсе орталық концерт залына келген болды. Желе аяңдап және жөнелдім, ендігі үмітім орталық концерт залында.

Орталық концерт залында ине шаншар орын жоқ, адамға лық толы, аузы – ұрыннан шығып тұр. Міне ғажап, мұнда Тәуелсіздік күнін қарсы алып тойлап жатқан болды. Бірақ қанша бажайлап қарасамда қайтейін

"Тәуелсіздік күні " келгені байқалмайды.

Жұрттың бәрі басына аяз атасының қалпағын киіп, иегіне сақалын салып жұлынып тұр. Сахнаға шыққан әнші де айғайға басты.

– Алда келе жатқан жаңа жылдарыңызбен! Жаңажыл құтты болсын! – ары қарай нақты естілмейді.

Салыным суға кетіп, сүлкінім түсіп тұрдым да қалдым. Тұрдымда тағыда тағат қылып тұра алмай орталық алаңға қарай ұштырта жөнелдім. Бір ойым тәуелсіздік күні мұнда болмаса ,сонда шығар деген үмітпен. Екі өкпемді қолыма алып жүгірген күйі жеттім – ау әйтеуір. Орталық алаң өз орнында жағалай тізілген сансыз шыршалар шырақтармен шағылсып жарқырап тұр. Шыдамым шегіне жетті айғай салдым.

– Тәуелсіздік күні келдіңбе қайдасың?

– Мұұұұыыыннндааамыыынн , – алыстан үзіліп – үзіліп естілді бұл дауыс.

– Келген болсаң қайдасың келгеніңді білдірші? – деп айғайладым.

–  Әй, қарағым – ай! – бұл жолы дауыс жақыннан шықты.

Мына ,қалың шыршаларыңның арасынан адасып жүрмін, көлеңкесінен көрінбей қалдым, – деп дәл қасымдағы көп шыршаның арасынан өңін бұзып өкпелеп шыға келді де, – Әй айналайындар – ай! Ата – бабаларың кезінде мені ғасырлар бой қайғыра күтті ғой. Сондықтан да қара қазақтың көз жасын көріп, дәл осы күні мен келдім сендерге, енді неге қалпақтарыңды аспанға ата қарсы алмайсыңдар, - деді.

– Ренжімеңізші енді, бір ашуыңызді беріңіз, - Тәуелсіздік күнін көріп көзімен жас ытқып кетті.

– Ренжіме, қалай ренжімейсің, жылда келем, жылда сол, жасандырып қойған жалған шыршаларыңның арасымен адасып кете барам. Әкімдерің қайда? Келгенімді халқына неге хабарламайды?!

– Бар ғой ол кісілер, қайда барад дейсіз,бырақ биік -биік шыршаны тігіп алып, соның басына шығып, дүрбісін қолына іліп, алыстағы жаңа жылды қайсымыз бұрын көреміз деп түйеше мойындарын созып отырғанда, сізді сезбей қалған ғой.

– Ендеше, керегім болмаса кетем де қалам.

– Ойбай, кетпеңізші батыреке, – деп балағынан жата кеп жабыстым.

– Ханымыз болмасада, халқымыз бар ,қарсы алар сізді дұрыстап, тойлатар, сүйткенше болған жоқ, алаңға әлде қайдан домбырасын қолтықтап екі ақын келді, қаламын қайрап төрт журналист келді, егде тартқан екі жазушы келді, алпыстан асқан алты тарихшы келді, қырық темірдің қылауындай құрап -сұрап жетім қыздың тойындай Тәуелсіздік күнін қарсы алып тойлап жаттық.

Жұмаділ Жарқынбек