О дүние, бұ дүниенің шетіменен,
Боздап кетіп барады жетім өлең.
Іздейсің аспан мен жер ортасынан
Шындығыңды туа сап шетінеген.
Тасыр заман тезімен иіп күшті,
Қанатымның жартысын қиып түсті.
Жүрегімнің уақыт жарасына,
У қылып құя салды күйікті ішкі.
Түн жұтып үмітімді ай құлақты,
Жаныма жаһандағы қайғы батты.
Құлақ орны тас біткен бұл қоғамда,
Айтасың қай арманды, қай мұратты…
Шыңырауға лақтырсам күдікті үстем,
Әзәзіл ой жұтынып ұлыпты іштен.
Сұр көлеңке аңдиды қақшу үшін,
Күн сәулесін аспаннан күліп түскен.
Серік Қалиев
