Мен бала кезімнен жазушы болуды армандайтын едім. Және неге екені белгісіз, жазушы болатыныма қатты сенетінмін. Оның бірден-бір себебі: мен 1-ші кластан бастап «Алпамыс», «Қобыланды батыр», «Қыз Жібек», «Қозы Көрпеш – Баян сұлу», «Арқалық батыр» деген ертегі-жырларды бір естігеннен жаттап алып, құрдас-құрбыларыма айтып отыратынмын. Сондықтан ғой деп ойлаймын, мен орта мектепті бітіре салып, филология факультетіне түстім.

Бірақ филологияның қазақ бөлімі емес, орыс бөліміне түстім. Оның да бір­ден-бір себебі – қазақ бөліміне түсетін сту­денттер өте көп болады екен. Менің ал­ғаш қызметімді бастаған жерім – «Қа­зақ әдебиеті» газеті. Содан кейін елге кетіп қалдым. Мұғалім болып, екі жылдан кейін қайтып келдім. Бұл жолы «Со­циа­листік Қазақстан» газетінде істедім. Содан кейін тағы да елге кетіп қалдым. Ме­­нің бұл ерлігім деп ойлаймын. Менің құр­дастарым да, менен 10, 20 жыл кейін бі­­тірген жігіттер де бірден әдеби қызмет­кер болып орналасып, содан шыға алмай қалды. Қанша мықты талантты болса да, олар өмірмен байланысы болмағандықтан бірте-бірте таланттарынан айырыла бас­тады. Жазушыға не керек, ең алдымен ға­жап өмірбаян керек. Екіншіден, өзін-өзі тәрбиелей білуі керек. Содан кейін өте көп оқу керек. Менің екі кабинетке бөліп қойған кітаптарым бар, әрқайсысында 500-ден. Солардың бәрін мен оқып шық­қамын. Еуропа әдебиеті, Америка әде­бие­т­і, Африка әдебиеті, Азия әдебиеті. Азия дегенде оның ішінде Қытай, Индоне­зия, Жапония, Индия, Қиыр Шығыс және Түр­кия, Иран сияқты жақын елдердің әде­биеттерін мақтанды деп ойлама, бес сау­сағымдай білемін. Әдебиетке бізден кейін келген жас­тар­дың ең үлкен кемшілігі – өзінен басқа еш­кімді оқымайды. Білім жоқ, талант бар. Сон­дықтан өзін-өзі қайталайды, бір жаз­ған өлеңін он жазады, сондықтан оны оқыр­ман керек қылмайды. Әдебиет тек қа­на өзінің жаңалығымен ғана қызық болуы керек. Бұрын ешкім айтпаған ойды айту керек жазушы. Әлемде 33 қана сю­жет бар. Сол сюжеттерді өз өмірбаянымен ұштас­тыра білсе ғана ұтады.

"Қазақ әдебиеті" газеті