Маркестің әңгімелер жинағын күні кеше оқып бітіп ем. "Жоғалған уақыттың теңізі", "Суға кетіп өлген ең сұлу адам", "Сенбіден кейінгі күн"... Бірінен бірі өтеді. "Қураған жапырақтары", "Полковникке ешкімде хат жабаптысы" бөлек. "Жүз жылдық жалғыздықты" қайта оқығым келіп жүр. Бірақ неге оқимын деп қоям тағы. Кеше ғана түйсігімде: "Әлі тірі жүр ме? Неге өлмейді?!" деген асылығы басым сауал пайда болып еді. Енді, міне... Қош бол, Жалғыздық!
