Нұраш Әйткенқызы
Әкешіме деген алақанымның хаты
Әке , мұнда күн суық , үй де суық .
Өмір ғажап деп айтам кімге өтірік ?
Мұз - қатқақ табанымнан қариды ептеп
Соңымда жүр топ уайым сүйретіліп .
Әке , біздің ауылға қар жауды ма ,
Жапырақтар жатырма өз бағында ?
Шешем жиі күрсініп жүрген шығар
Бізден хабар жеткенше анда- мұнда .
Мұзтау үнсіз , басы қар , мәңгі мұнар-
Көміліп сонда жатқан аз мұңым бар
Тыңдайыншы- алпыс күз әңгімесін
Мысалы , шашыңдағы ақ қай жылғы қар ?
Махаббаттар . . . қателік , сағынштар ,
Тауыңызда жатырма жамылып қар ?
Қалай қарай , қай күзде ұшып кетті ,
Қанатында жазу бар сағым құстар ?
Ал , биыл құс қайтқалы , күз келгелі
Мені өлең іздемеді . Үндемейді .
Қардың суын күтетін шығар мүмкін
Жастығымның аңсауық қыр -белеңі .
Иіні қанып жарықтық қара таудың ,
Жатады -ау өз биігі . . . өз отаны . . .
Күн суық . Әке -алыста . Қар ып -ыстық ,
Көңіл бейжай .
Күйіп тұр алақаным .
Сүю деп біл
Көке !
қиын шақтарда ,
мұңлы сәттерде
іздемейтінмді ,
Қараңғы тұсқа сүйремейтінмді ,
Күйреген дауал түбінде ұйықтап
күйремейтінмді ,
Назданып күлер ”қырық ханшаңды “
күндемейтінмді
Сүю деп біл .
Сөзімнің басы ,
көзімнің жасы
екендігіңді ,
Ең жақын әрі бөтендігіңді ,
Темірқазық пен тауыңды жалғап
Үйіңді айнала өтер мұңымды
айтпағанымды
ақтангерім -оу ,
Сүю деп біл .
Жараңды емдер ,
жаныңды тербер ,
Жұмбақ дыбысты
Аңсайтынңды ,
Шашыма қонған ақ түйір шаңды
Бәрінен бұрын байқайтыныңды ,
Сезетінмді ,
сенетінмді
Сүю деп біл , көке ! . . .
Домбыра мүсінді жүрегім
Күндерден өзге күндердің, шақтардан өзге шақтардың
Ойладым ба екен сонау-уда, сұйып қалам деп аспанын.
Жұлдызы ғажап сол тұнның, мұңлылау әсем толқынын
Домбыра тартып отырып, көзіңді қадап мақтадың.
Мақтадың ٴтұнның ыстығын, бұлттардың да ыстық екенін,
Көзімді қайда апарсам, қолыңды сонда көтердің.
Сағынып қабақ шытасың.
көп қарауға да аяисың,
Ұнаттым Нұрдан жаралған махаббатыңның мекенін.
Қолыма ٴисын себеді ٴмауылжып пысқан ақ жусан,
Алқоңыр» мен «Телқоңыр» - жүректе кезек жаңғырса,
Тамырға бойлар күйлердің тағдыры менде шығар-ақ,
Қос ішегіне жылынам, жұлдызды ٴтұның тоңдырса.
Домбыра-саусақ арасы, екеуіміздегі аралық,
Телегей мұңның тамшысы жұлдыздан ٴжиы тамады.
Құлақ күйі ٴбыр келмеген мына дүниенің азабын
Көзге ілмей тұрдық.
еңісте
бұлдырап жұрды.
аядық.
Күмбірлі күймен қымтадың, суық жел соққан іргемді,
Күй қосыпты ғой, ендеше, араны сол жыл кім ٴболды?
Көзіңнің жалғыз тамшысын құлата көрме , нар көке
Өзіңе сыйлап отырмын, күндерден өзге күндерді. . .
Сырнайлы қосбасар
Мынау не, сары далама сағымы мол ,
Өрт тиген ну ормандай жалыны үдер .
Сырнайлы қосбасар бұл .
екі ішектің
Екі мың жылда қанбас зарығы дер .
Мынау не- сарбаздарма мың сан атты ,
Қалың қол лап қояма кіл жарақты ? !
Күре жүйкең жұқарған, ей, қара жер
Сыз түгіл , ұлы аспан да тынысынан
тоқтардай кіліт адасты .
Екі ішек тыңдай қалса бірін бірі ,
Алмасып екі әлемнің тынығуы .
Біреуі сағынштың дабысындай
Біреуі жан жылатар сұю үні .
Сырнайлы , беу , қосбасар , арманым -ай !
Лүпілдеп бұл дүниенің қалғанындай .
Кеудемді тырнап тұрар мәңгі бақи
Керемет кездесуден қалған мұңдай .
Қос ішек- жанарыңнан жалын атып ,
Мың ойды көгеніңнен жамыратшы . . .
Жүрегім жұрт тыңдамас әмірші ғой
Қосбасар , мен тоқтайын , өзің айтшы !
Аспалы жүректер
Қоштасып едің қолымның сыртынан сипап
Жарық жұлдызым секілді тұрдың алыстап .
Бір шумақ өлең көзімнен құс болып ұшып
Арасында ай мен тоғайдың жұрды қалықтап .
Кінәләй бердің бағың мен балашағыңды ,
Болмадым дедің тым асау қара тай ғұрлы .
Бұрылғаныңды көргем жоқ .
көз жасым тамып
Ізыңды сипап жылттым алақанымды
Шегірткелерде сен жайлы әңгіме қозғап ,
Ақыл айтады озың боп өмірден аздап .
Сыр толы тоғай сенікі , мына жолдармен
Жүрып келдің бе аңғалым , сүріне жаздап? ?
Тоғайдан емес , қаштың сен өз жүрегіңнен ,
Аяп тұрмын деп аямай келдің ғой , білем !
Терекке сүйеп арқаңды әңгіме айтқаның-
Жаңсақ қызығым шығар-ау кемді күн көрген .
Көңілде уайым , көкте бұлыт астасқанын -ай ,
Бағымды іздеп келмеп пе ем бастапта мұнда ? !
Қозықа- қоңыр мінезбен сұйып өтерсің,
Қолымның сипап сыртынан қоштасқаныңдай .
дайындаған: Бұлғын Сусар
