Таяуда үйде бір затымды ұмытып, асығыс орта жолдан қайтып келсем үйде ағам отыр… "Үй, анау не шашыңды жайып алғансың?" — деді. Жіберіп деп қолданатын маған жайып дегені ерсі естілді… Таңырқай карадым да, шығып кеттім… Келесі жолы мені көріп: "- шашыңды жаймашы", — деді… "-Көбісі жүреді ғой" — дедім, не айтарымды білмей… Сосын, ол мынандай аңгіме айтып берді:
«Баяғыда Пайғамбарымыз өзінің Пайғамбар болатынын білмей тұрған кезде, өзінің соңынан үнемі ақ елес сияқты нәрсе еріп жүреді екен… Ол одан қоркып, не екенін түсінбей қойыпты… Содан әйеліне келіп жағдайды айтқанда, әйелі: сен сол тағы келсе мені шақыра ғой, сол кезде мен шашымды жайып жіберемін, егер ол қашып кетсе — Періште, қашпаса — шайтан, — депті… Содан ертесінде дәл солай істеген кезде, әлгі ақ елес қашып кетіпті… Шашты көрсетпей, орамал тағып жүру керек», — деп аяқтады…
Маған ағамның бұл әңгімесі кәдімгідей ой салып қойды… Өзімнен өзім тітіркендім… Жасыратыны жоқ, шашты жібере салып жүре беру соңғы жылы әдетке айналған… Бұрын үнемі өріліп жүретін, қазір тіптен оны ұмытыппын… Енді үнемі болмаса да, жиі шашымды жинап жүруге тырысамын, үйренгенше… Расында, бұрын шашын жіберіп қойса «шайтан құсамай, албасты» деген жағымсыз теңеулерді айтатынбыз..

Жазба Facebook әлеуметтік желісінен алынды.