"Біздің ішкі Моңғол елінде өткен ғасырдың 50 жылдарына дейін бір қытай болмады. Анда-санда бірер қытай келсе, моңғолдардың бәрі атқа қонып, оларды шекарадан асқанша қуып жіберетін. 50 жылдары біздің ауылға 80 жастағы әрең жүрген бір қытай келді. Еңкіш тартқан, өзі әрең жүреді. Әлгі қытай көктем басталысымен өзен жағасына келіп жатты. Біз оны адам құрлы көрмедік. Не ішіп, не жеп жатқанын білмейміз. Әйтеуір, келді де, сол жерде жатты. Оны адам деп есептеп қумадық та. Кәрі болғанына қарамай, жақын жердегі ауылдарға барып, солардың малын қайырысып, жұмысын тегін істеп беріп жүрді. Өзеннің жағасына жеміс пен көкөніс егіпті. Солар жайқалып шыға бастады. Біз осынша көп жемісті алғаш рет сол қытайдан көрдік. Еттен басқаны білмейтін моңғолдар оның көкөнісін қызықтап, содан дәмін келтіріп істеп берген тамағын жеп көрдік. "Ееей, мынау жеуге болатындай дәмді екен!" деп таңғалыстық. Осылайша күз болып, күн суып, ол шал үсіп өлетін болған соң бір моңғолдың үйін барып паналады. Ол моңғолдар ұсақ-түйек жұмысына көмектескен кәрі қытайға риза болып, қолдары да жеңілдеп қалды. Көктемде ол шал моңғолдарға жалынып: "Менің бір ұлым бар еді. Соны ертіп келіп, осы жерде тұра берсем қалай қарайсыңдар?" дейді. Оны қыстатып шыққан моңғолдар келісе кетеді.