بۇعان دەيىن كۋاگەر كۇندەلىگىنىڭ 1ء-شى، 2ء-شى، 3ء-شى ءبولىمىن جاريالادىق.

كۋاگەر كۇندەلىگى (4ء-شى ءبولىم):

مەن شاريعات ساباعى اياقتالدى دەپ ويلادىم، ءبىراق مەشىتكە كەشكى ساباققا بارۋىمىز كەرەك ەكەن. باسقا دۇكەن يەلەرى دە ساباققا قاتىسۋى قاجەت. سوندىقتان كەشكىسىن دۇكەندەردىڭ بارلىعى جابىق تۇراتىن.

دوسىم سول كۇنى ساباققا كەلمەدى. ول اۋىرىپ قالعانىن ايتتى. كەيىنىرەك ونىڭ ۇيىنە دايش ادامدارى كەلگەنىن ەستىدىك. الايدا ول ۇيىندە بولماعان.

ءبىر اپتالىق كۋرس اياقتالدى. ءبىز جاڭا رۋحاني ءبىلىم الدىق. كەلەسى كۇنى مەن كوشەدە بولاشاعىما قاتىستى تولىق سەنىممەن كەلە جاتقانمىن. دايش ادامى مەنى توقتاتىپ «تاڭ نامازىن وقىدىڭ با؟» دەپ سۇرادى. «ءيا، ارينە» دەپ جاۋاپ بەردىم. ءبىراق ول مەنىڭ سوزىمە سەنبەگەن سياقتى. مەنى كوشەدە كەتىپ بارا جاتقان ايەل قۇتقارىپ قالدى. ول كوزىن دۇرىس جاپپاپتى. مۇنى كورگەن دايش-تىق ونىڭ ارتىنان جۇگىرىپ كەتتى. مەن دۇكەنگە كەتتىم. وندا مەنى ەكى بەيتانىس ادام ىزدەگەنىن ايتتى. مەن قورقىپ كەتتىم. ءتىپتى قولىم قالتىراپ كەتتى.

«ولار كىمدەر ەكەن؟» دەپ سۇرادىم. «بىلمەيمىن، بىرەۋىنىڭ قولىندا اۆتومات بولدى» دەپ جاۋاپ بەردى.

مەنى دايش اسكەرىنىڭ قاتارىنا سوعىسۋعا جىبەرە مە دەپ قورىقتىم. قاشىپ كەتسەم بە ەكەن دەپ تە ويلادىم. الايدا ولاردىڭ مەنى وڭاي تاۋىپ الاتىنىن ءبىلدىم. كۇنى بويى مەنى ىزدەپ كەلگەن ەكى ادام تۋرالى وي مەن نە بولۋى مۇمكىن دەگەن ساۋال مازالادى. ءبىراق ەشكىم ىزدەپ كەلمەدى. مەن دۇكەندى جاپتىم دا ۇيگە قايتتىم.

«نە بولدى، بالام. ءوڭىڭ بوزارىپ كەتىپتى عوي» دەدى انام. انالار بالاسىنىڭ كوڭىل كۇيىن جاقسى سەزەدى. تاماق ىشكىم كەلمەدى. مەنى دايش ادامدارى ىزدەپ كەلسە انامنىڭ جاعدايى نە بولماق دەپ ويلانىپ وتىردىم. انام مەنىڭ الدەنەگە الاڭداپ وتىرعانىمدى بايقاپ، نە بولعانىن سۇراۋمەن بولدى، ءبىراق مەن ونىڭ ۋايىمداعانىن قالامادىم. سوندىقتان ەشتەڭە ايتپادىم. مەن ءتۇنى بويى ۇيىقتامادىم. انام دا كوز ىلمەگەن بولار.

تاڭ ەرتەڭ ەرتە ۇيدەن شىعىپ كەتتىم. مەنى انامنىڭ كوزىنشە الىپ كەتكەننەن دۇكەننەن الىپ كەتكەنى جاقسى. دۇكەنگە ۇزىن بويلى قارۋى بار ادام كىرىپ كەلدى. مەنىڭ ارتىمنان كەلگەنىنە سەنىمدى بولدىم. ول ادام دوسىمنىڭ ۇلكەن قيىندىققا تاپ بولعانىن ايتتى. شاريعات ساباقتارىن وتكىزگەنى ءۇشىن ونى ءولىم جازاسىنا كەسكەن. باقىتقا وراي، دۇكەنگە كەلگەن ادام وعان ەسكەرتىپ ۇلگەرىپتى. دوسىم قاشىپ كەتتى.

بۇگىن وتە قيىن كۇن بولدى. كەشكىسىن مەن دوسىم مۇحامەتپەن كەزدەستىم. ول مەنىڭ اكەممەن جاستى. مەن ودان قازىرگى قورقىنىشتى جاعدايدى قالاي وزگەرتۋگە بولاتىنىن سۇرادىم.

ول ماعان بولىپ جاتقان وقيعالارعا ءمان بەرمەۋگە كەڭەس بەردى. «ءوزىڭدى ەكى تاۋدىڭ اراسىندا ارقانمەن ءوتىپ بارا جاتىرمىن دەپ ەلەستەت. تومەندە بولىپ جاتقان جاعدايدىڭ بارلىعى — قازىرگى شىنايى ءومىر. ال سەنىڭ ماقساتىڭ ەكىنشى تاۋعا امان-ەسەن جەتۋ. تەك سول ماقساتىڭ تۋرالى ويلان. تومەنگە قاراما» دەدى دوسىم. ەندى مەن ونىڭ كەڭەسىنە جۇگىنەمىن. تىكە ءجۇرىپ تاۋعا جەتۋگە تىرىسامىن.