نارەستە دۇنيەگە كەلگەننەن كەيىن كوپ ۇزاتپاي، بالا قىرقىنان شىعىسىمەن-اق ءاۋىل-ۇيدىڭ ايەلدەرى شاشۋىن، جول-جورالعىسىن الا كەلىپ، بالانى بەسىككە بولەيدى. بۇل ءراسىم ەلگە ءقادىرلى، ۇرپاق وسىرگەن، قادىرمەندى، جاسى ۇلعايعان سول اۋلەتتەگى كوپتى كورگەن ءبىر ايەلگە تاپسىرىلادى.

ەسىمدە، جىگىت شاعىمدا انام شيفونەر ۇستىندە جابۋلى تۇرعان كونە بەسىكتى نۇسقاپ: «مىنا بەسىكتە سەنىڭ اكەڭ، اتاڭ، ءوزىڭ جاتقانسىڭ. ەندى مەنىڭ نەمەرەم – سەنىڭ بالاڭ جاتسا ەكەن دەپ ارماندايمىن» دەگەن ەدى. راسىمەن دە، العاشقى پەرزەنتىم دۇنيەگە كەلگەندە انام اتادان كەلە جاتقان ءداستۇردى بۇزباي، اقبوتاشىمدى ءدال وسى بەسىككە بولەدى. سول جولى ءسابي اجە الديىمەن بالبىراپ، تىنىش ءارى ۇزاق ۇيىقتاعان ەدى...

كەيىن سول بەسىكتى ارقالاپ، الماتىعا الىپ كەتتىك. ستۋدەنتتىك ورتا بەسىگىمىزدى كەزەك-كەزەك تەربەتىپ، ال كۋرستاس قىزدارىمىز بەسىك جىرىن سول بەسىكتىڭ باسىندا وتىرىپ ىڭىلداپ ۇيرەنگەن ەدى...
ءقازىر بۇل بەسىك كونەنىڭ كوزىندەي بولىپ، قارا شاڭىراقتا – اكەمنىڭ وتانىنداعى ءىنىمنىڭ ۇيىندە تۇر.
جاس نارەستەنىڭ ومىرگە كەلۋى وتباسى مۇشەلەرىنە، اعايىن-تۋىسقا، اسىرەسە، ناعاشى جۇرتىنا ەرەكشە قۋانىش سىيلايتىنى راس. ءسابي دۇنيەگە كەلگەندە ات جىبەرىپ، الدىمەن ناعاشىدان ءسۇيىنشى سۇرايتىنى سودان. 

دەگەنمەن، مەنى وسى كەزگە دەيىن ءبىر سۇراق مازالاۋمەن كەلەدى. ورتاعا ويلاسۋعا سالعانىم عوي، بالكىم، ءبىرى بولماسا، ءبىرى ءبىلىپ قالار دەگەن ءۇمىت. ءتىپتى، ۇلكەن قاريالاردان دا مۇنىڭ جايىن سۇراستىرىپ بايقادىم. «كەيىنگى ءۇردىس شىعار...» دەگەننەن باسقا ماردىمدى جاۋاپ الا المادىم.