جالعىز ۇلدان قىزىق كورەم دەپ ەدىم،
ىستىق تاماق بۇل كۇندەرى جەمەدىم.
جاۋراپ توڭىپ جاتقانىمدا،اۋىرىپ،
ماعان كەلىپ، "نە بولدى، اكە" دەمەدىڭ.
قاتىنىڭدى مەنەن ارتىق سانادىڭ،
سۋىق تامعا مەنى اكەلىپ قامادىڭ.
قاتىنىڭا قىمبات كويلەك اپەرسەڭ،
جىرتىعىمدى ءوزىم تىگىپ، جامادىم.
جاسىم بولسا توقسان بىرگە تايادى،
ماعان ەندى كىمدەر قۇشاق جايادى.
ۇلىم - اۋ سەن تانىماستاي وزگەردىڭ،
قايدا كەتتى قامقور ۇلىم باياعى.
نەمەرەمدى ءسۇيۋ ارمان بولدى عوي،
كوڭىلىمدە شەردە قايعى تولدى عوي.
جاتا جاتا جامباسىمدا اۋىرىپ،
كەۋدەمدەگى جۇرەك سورلى سولدى عوي.
اناڭ بايقۇس ءوتتى-اۋ ساعان جالتاڭداپ،
ال سەن بولساڭ ءجۇرسىڭ ءقازىر تالتاڭداپ.
يناباتتى كەلىن بولار دەپ ەدىم،
وسى ما ەدى العانىڭ سەنىڭ جار تاڭداپ.
بۇلاي مەنى قيناعانشا، قاراعىم،
ءوزىم-اق مەن قارتتار ۇيىنە بارامىن.
قاجەت دەسەڭ ەگەر ۇلىم سول جاقتا،
سوڭعى دەمىم بىتكەنىنشە قالامىن.
بۇل ومىردەن وزىپ كەتسەم، الايدا،
قۇران وقىپ، ءبىر قوي سويعىز قالاي دا.
ءار كۇن سايىن بەيىتىمە كەلمەسەڭ،
جىل وتسە دە كەلىپ ءجۇرشى، جاراي ما؟!
كەشىرەمىن، كەكتەنبەيمىن، سوكپەيمىن،
كوز جاسىمدى بەكەر ەندى توكپەيمىن.
ءدال وسى ءبىر توقسان جاستا كورگەندى،
ءجۇز جاسىمدى ۇمىتتەنىپ كۇتپەيمىن
ءبارىن ايتىپ، نە قىلامىن شەرىمدى،
دايىنداي بەر بارار مەنىڭ جەرىمدى.
قايىستىرىپ الما ءبىراق، ۇلىم-اۋ،
قارتايعانشا مىعىم ۇستا بەلىڭدى.
©اسكەربەك ورازباي
ۇسىنعان: ماقپال سەمباي
