كۇزدىڭ جانعا جايلى ءبىر كۇنى قوجا باۋداعى جاڭعاق اعاشىن سايالاپ جاتىر ەدى. توبەسىنەن سامساپ تۇرعان بارماقتاي-بارماقتاي قوشقىل جاڭعاقتارعا كوزى تۇسكەندە، كوكەيىنە ءبىر وي كەلدى. قول سوزىم جەردە دۇڭكيىپ-دۇڭكيىپ جاتقان اسقاباقتار دا ويىنا وي قوستى. «ياپىراي-اۋ!» دەدى، «و، جاراتقان يەم، قۇدىرەتىڭە شەك جوق قوي. ءبىراق كەي ىستەرىڭە تۇسىنبەيمىن. مىنە، مۇنشا الىپ اعاشقا وزىنە شاق ەمەس، تيتىمدەي-تيتىمدەي جەمىس ءىلىپ قوياسىڭ. انە، جىپ-جىڭىشكە شوپكە لاقتاي-لاقتاي اسقاباق بايلاپ قوياسىڭ. تۇك تە سايكەسىپ تۇر دەي المايمىن...». قوجا ءوز ويىنىڭ تىزگىنەن بوس جىبەرگەنى سونداي، تەرەڭدەپ قيال تەڭىزىنە باتىپ، شارىقتاپ ءتۇپسىز كوككە ۇشىپ كەتتى...
ءبىر مەزگىلدە ماڭدايىنا تاق ەتە تۇسكەن قاتتى زاتتان قوجا سەلك ەتىپ شوشىپ كەتىپ، باسىپ كوتەرە قالدى! نە بولدى؟ قاراسا، توبەسىنە ءتونىپ تۇرعان جاڭعاقتاردىڭ ءبىرى ءۇزىلىپ، ءدال وڭ قاباعىنا كەلىپ تيگەن ەكەن. ورىنى كادىمگىدەي شىمىرلاپ اۋىرىپ قالدى. وسى ساتتە قوجا تەرەڭ ويلانىپ بارىپ، باسىن ارى-بەرى شايقاي: «و، جاراتقان يەم! نەتكەن كەمەلسىڭ! ەگەر باعاناعى مەن ويلاعانداي جاڭعاقتىڭ ورنىندا اسقاباق تۇرعان بولسا، نە بولار ەم؟! باسىم باس ەمەس، تاباندا شەلپەك بولار ەدى عوي، ويباي! كۇپىرلىگىمدى كەشىرە كور!» - دەپتى.
ۇسىنعان: ماقپال سەمباي
پىكىر قالدىرۋ