"قازاق حاندىعىنا - 550 جىل" شىعارماشىلىق بايگەسىنە

مەن مەن — تۇزدە ورگەن تاعىنىڭ تارپاڭ ءتولىمىن. ءبىر تابان جاقىن بولتىرىگى دەسەڭ ءبورىنىڭ. قاماۋدا قالسا قۇزدان دا قۇلاپ قارعىعان، قۇلانداي دولى قىلعىنىپ ولەر قارعىدان، بۇعالىق كيمەي، بۋلىعىپ وسكەن بۇلامىن، بارىمدى سالىپ باسىما ساقتاۋ قىلامىن. مەن — مۇزارتتان ۇشقان مەكەنى بولەك تۇلەكپىن، قاناتى قاتتى، توپشىسى بولات، ءدۇر ەكپىن. قۇزعىنداي قورىپ ولەكسە تاتىپ الدانباس، قىرانداي شولىپ قاناتى قاتىپ قالعان جاس، قولىڭا ءىلىپ قولدانا بىلسەڭ – الماسپىن، قولتىعىڭا كىرىپ قولاڭسا يىسكەي الماسپىن! مەن – التايداي اسقاق، ەتەگى ەلسىز ەرەنمىن. يىرىمگە تارتقان ەرتىستەي ءتۇپسىز تەرەڭمىن. اشۋى كەلسە، قاباعىڭدى اشتىرماس، الشايتىپ اياق باستىرماس، ارقادان سوققان تۇتەكتەي دولى كەرەڭمىن. سارى دالا كىندىك قانىم تامباسا دا، بۇل دالا قۇشاعىندا شاتتانامىن نۇرلانا. ىستىق تارتىپ ءار توبەسى، ءار قىرى، شاقىرادى ساي-سالاسى، جىلعا دا. كوز ۇشىمدا كوكجيەگى ماناۋراپ، اڭىز بولىپ كورىنەدى ءار اۋماق. ءبىر كەزدەرى تاي-تۇياعىن جەتەلەپ، وسى وڭىردەن كەتتى-اۋ بابام جاياۋلاپ؟! ەڭسەلى ويمەن ەلىگەمىن ەلجىرەپ، كوز الدىمدا كوشكەن سۋرەت كولبىرەپ. شوق-شوق بولىپ قوڭ سۋلار دا قالىپتى-اۋ، كوشكەن ەلدىڭ كوز جاسىنداي مولدىرەپ. جەرگە قاراپ جادىما ەلەس تۇنادى؛ قۇلاعىمدا مۇحيت سالدىڭ ءبىر ءانى. كەڭ قويناۋدىڭ كۇڭىرەنگەن اۋەزى، قۇرمانعازى كۇيلەرىندەي ۇنادى. ماحابباتتىڭ مۇڭىن ايتىپ شەرلەگەن، ءبىر توبەدە شەگە وتىر كورەگەن. اناۋ قىردان اقبوز اتپەن سىدىرتىپ، اقجايىققا بەتىن بۇردى تولەگەن. قۇلا توبە – قۇبا جونعا قىراعى. قۇلان جورتسا جاسىرعانداي راڭى. ەكىندىدە كوك وزەكتەن كولبەڭدەپ، قىرعا تاياۋ مۇسا جاياۋ ءجۇر ءالى. ابىز دالا، اڭىز دالا، ەرتەك دەر. سەكەم السا سەلەۋ باسى سەلت ەتەر. قۇبا بەلدەن قۇلاپ تۇسەر سەكىلدى اتوي سالىپ، ماحامبەتتەي «تەنتەكتەر». اشپاسا دا ماعان سىرىن اشالاپ، ماعان جاقىن، ماعان تانىس وسى الاپ. كەنەسارى، يساتايداي بورىلەر، جاۋعا ءتيدى قاي جىلعاڭدى تاسالاپ؟! قۋانىش پەن ساعىنىشىم كوپ مەندە. بوركىمدى اتىپ، شاۋىپ شىقتىم بوكتەرگە. قاسيەتىڭنەن اينالايىن، سارى دالا، اسىلداردىڭ ءبارى وزىڭدە وتكەن بە؟! ءوز قولىنا السا ۇلىڭ تەڭدىگىن، جارا سالماق جۇرەگىڭە ەندى كىم؟! سەن ارقىلى تانىپ تۇرمىن، سارى دالا، دۇنيەنىڭ تارلىعى مەن كەڭدىگىن. ەستيمىسىڭ، قۇزعىندار! شىڭ باسىنا قونىپ، وڭشەڭ قۇزعىندار! قۇس تۇگىلى، قۇزدىڭ سىنىن بۇزدىڭدار. ءبۇيتىپ شىققان بيىگىڭدى بۇزعىم بار، بۇراپ-بۇراپ مويىنىڭدى ۇزگىم بار، جەتى جەردەن جەمساۋىڭدى كەسكىلەپ، جەگەنىڭدى جىپكە تاعىپ تىزگىم بار. قۋ دالادا سۇيەگىڭدى قۋراتىپ، قۋ باسىڭنان تاۋداي وبا تۇزگىم بار. ارتتا قالعان ۇرپاعىڭدى شۋلاتىپ، سول وبادا كوزمونشاعىن ۇزگىم بار، مىنا مەنى ەستيمىسىڭ، قۇزعىندار! مىنا مەنى ەستيمىسىڭ، قۇزعىندار! قاسيەتتى قاعبامدى بۇزدىڭدار. بيلىك ءۇشىن بيىكتىكتىڭ ۇعىمىن، بۇل قوعامنان ءبىرجولاتا سىزدىڭدار. قۇس تورەسى قىران قونار شىڭ ەدى، قۇنىن بىلمەي شىڭ باسىنا شىجدىڭدار. اقىرىندا اپان تولى بوقتىقتى، شىرماتىلىپ وزدەرىڭ-اق مىجدىڭدار، بۇل ءسوزىمدى قۇپتايمىسىڭ، قۇزعىندار! بۇل ءسوزىمدى قۇپتاساڭدار، قۇزعىندار، سونىڭ ءۇشىن سازايىڭدى تىزگىم بار: مانساپپەنەن ماڭگۇرتتەنگەن ميىڭدى ارشىپ الىپ اياققا ساپ مىجعىم بار، قىرىق قابات قورشاۋ سالعان ءۇيىڭدى ارلى-بەرلى بۋلدزەرمەن سۇزگىم بار، باقىتىڭا بالايتۇعىن بارىڭدى تالاسقا ساپ، تارتىسىنا قىزعىم بار، مىنا مەنى ەستيمىسىڭ، قۇزعىندار!

ورالباي كامەتيا ۇلى – 1993 جىلى دۇنيەگە كەلگەن. تۋعان جەرى – بايان-ولگيي ايماعىنىڭ ولگيي قالاسى. ءقازىر اقتوبە وبلىستىق حالىق شىعارماشىلىعى ۇيىندەگى «ايتىس» مەكتەبىنە جەتەكشىلىك جاسايدى. «ءبىر تال ۋىق» اتتى جەكە جىر جيناعى جارىق كورگەن. وبلىستىق اقىندار ءجىر-مۇشايراسىنان ەكى رەت جۇلدەگەر، وبلىستىق اقىندار ايتىسىنان تالاي مارتە جەڭىمپاز اتانعان.