— اناۋ الدايدى وسى، ءا... انانى ايتامىن. الدايدى ءبىزدى. 
حالىق بانكىن كورسەتىپ، وسىلاي دەپ تۇر. ءبىر اجە. ايالدامادا. اينالاما قاراپ قويامىن، ماعان ايتىپ تۇر ەكەن.

 —نەنى ايتاسىز؟- دەدىم.

 —اناۋ اقشا الاتىندى ايتامىن. الدايدى. اقشا بەرەمىن دەپ، اقشاڭدى ۇستاپ قالادى. تىپ-تىنىش بانكتەن الا بەرەمىن دەسەم، بالالارىم قويماي، مىنا ءبىر «كارتىشكىنى» الىپ بەرىپ ەدى، وڭاي دەپ. كوپ اقشامدى ۇستاپ قالدى. سوسىن بانكىگە بارىپ، كەزەك كۇتىپ، قۇجاتىممەن الدىم. الدايدى. ءقازىر ءبارى الدايدى. بۇل سەندەردىڭ زاماندارىڭ. سەندەردىڭ زاماندارىڭ وتىرىك. ءبارى الدايدى... ءبارى وتىرىك.

«الدايدى» دەپ ايتا بەردى، ايتا بەردى... بۇل زامان اجەمىزدىڭ قاشان، قالاي كوڭىلىن قالدىرعانىن بىلمەيمىن. ءبىراق بۇگىنگى بانكوماتتان اقشا الا الماعان جاعدايدان كەيىن تۋعان وي ەمەستىگىنە سەنىمدىمىن. كوڭىلى قالعاندىعىن ايتىپ، الدايدى دەپ، «ءبىزدىڭ زامانعا» دەگەن وكپەسىن مەنەن الىپ جاتقانداي. مەنى كىنالاپ جاتقانداي سەزىلىپ كەتتى... ءۇنسىز تۇرا بەردىم، اۆتوبۋستى كۇتىپ. 

كەنەت، «قار جاۋىپ قالسا ەكەن بۇگىن!» دەمەسى بار ما اجەمىزدىڭ. اڭگىمەسىن ءالى دە ماعان ايتىپ تۇر.

 —نەگە؟ – دەدىم.

 —دەمالىس كۇندەرى ۇيدەگى بالا-شاعا دالاعا شىعامىز دەپ جىلايدى. سوسىن شىعارساڭ، ءۇستى-باسىن بىلعايدى. ودان دا قار، نە جاڭبىر جاۋىپ قالىپ، ۇيدە وتىرعاندارى جاقسى...

قازىرگى كەزدە بارلىعىن تەحنولوگيا بيلەپ كەتتى. بالالارىمىز دالانى، ويناۋدى، تابيعاتتى، تازا اۋانى ۇمىتتى... دەپ دابىل قاعىپ جاتقان زاماندا بۇل اجەمنىڭ بۇلاي دەگەنىنە تاڭ قالدىم. ەندى تاعى نە دەر ەكەن دەپ تۇرعانىمدا...

 —اۆتوبۋس كەلە جاتىر ما؟ كەلە مە ءوزى؟ قايدا كەتتى؟ اناۋ - 34 - پە؟ – اجەمىز سويلەي بەردى، سويلەي بەردى...

 — ءيا، اپا، ول - 34. 
بولدى. باسقا ءلام-ميم دەمەدىم. شىدامىم جەتتى. اۆتوبۋس تا كەلە قالدى. اركىم ءوز جونىمەن كەتتى. اجەمنىڭ جايى ءمالىم بولدى. "مەن قانداي اجە بولار ەكەنمىن؟" دەپ ويلاندىم... ەگەر سول جاسقا جەتسەم...
وسىنداي جاعداي ءجيى بولىپ تۇرادى ومىرىمدە. الدە سىزدەردە دە سولاي ما؟ مەنى كورگەن ادام، مەيلى كىم بولسا دا، بوتەن، تانىس بولسىن، مۇڭىن شاعىپ، اشۋىن ماعان شىعارىپ، «سىرلاسقىسى» كەلىپ تۇرادى... قىزىق..