قىمبات قابداش قىزى ورىنبايەۆانىڭ توزاقتا كورگەن سۇمدىقتارى، جۇماقتا كورگەن تۋىستارى، بولاشاق ومىرگە كەلەتىن سابيلەرىمەن جولىعۋى

كىسىنىڭ ءوز ولىمىمەن ولگەنى قانداي دا بولسا جاقسى ءولىم. (بەيمەزگىل ءولىم شەيىت) پايعامبارىمىز مۇحاممەد (س.ع.س.)

قىمبات قابداش قىزى ءسوزىن بىلاي باستادى:

–ءتۇرلى اۋرۋلار، مورالدىق-ەتيكالىق دەڭگەيدىڭ قۇلدىراۋى، پسيحيكالىق سوققىلار ءتارىزدى ءتۇرلى قيىنشىلىقتاردىڭ پايدا بولۋى، ءبىر قاناتى السىرەگەن ۇشقان قۇس ءتارىزدى ادامزات قاۋىمىن ءوزىنىڭ تابيعي دامۋ باعىتىنان اۋىتقىتا باستاتادى. وسىنداي جاعدايدى ءوز باسىمنان وتكىزىپ، كەرەك دەسەڭىز ەكى مارتە «و دۇنيەگە» دە بارىپ قايتتىم.

تۇرمىس قۇرعان باستاپقى 1997 جىلى كۇيەۋىم مارات ەكەۋمىز تالعار اۋدانى، المەرەك اۋىلىندا ەكى قايىن سىڭىلىممەن بىرگە تۇردىق. پەندە بالاسى بولعاننان كەيىن، اسىرەسە قىزدار اراسىندا ىدىس-اياق سىلدىرلاماي تۇرمايدى. سونداي ءبىر كەزەكتى «ازامات سوعىسىنىڭ» بىرىندە قايىن ءسىڭىلىم ىشىمنەن تەپتى، مەنىڭ ءىش قۇرلىسىمدا بىردەمە ءۇزىلىپ كەتكەندەي بولدى. ۇيدە ءبىر تاۋلىك جاتىپ قالدىم.

اۋىرىپ بولماعاننان كەيىن تۋعان اعام قۇرمەتتىڭ جۇبايى شولپان مەن باۋىرىم ادىلەت الماتى قالاسىنىڭ ورتالىق ەمحاناسىنىڭ حيرۋرگيا بولىمىنە الىپ كەلەدى. دارىگەرلەر رەنتگەنگە ءتۇسىرىپ تەكسەرگەننەن كەيىن: «ىشەگىڭ ءۇزىلىپ گەموتوما بولۋى مۇمكىن، سەنىڭ ءتىرى قالۋىڭا كەپىلدىك بەرە المايمىز. سوندىقتان وپەراسيا جاساماس بۇرىن ءوز قولىڭنان كولحات بەرەسىڭ»، – دەيدى. جان كەرەك، قىمبات قولحات بەرەدى.

دارىگەرلەر قىمباتتى وپەراسياعا دايىنداپ ىسكە كىرىسەدى. ۇيىقتاتاتىن ءدارى ەككەننەن كەيىن قىمبات تەرەڭ ۇيقىعا شومادى. ءوزى بىلاي دەيدى: «ۇيقىعا كەتكەننەن كەيىن جانىم تانىمنەن ءبولىنىپ، ءوزىم ءاپپاق جامىلعى جاۋىپ قويعان تانىمە توبەدەن قاراپ تۇرمىن. دارىگەر بىدەمەنى ايتىپ، پىشاعىمەن مەنى كەسكىلەپ جاتىر. مەن قاراپ تۇرمىن. ايتقان سوزدەرىن تۇسىنبەيمىن».

وسى ساتتە قۇبىر-ترۋبا سياقتى بىردەمەنىڭ ىشىمەن ۇشا جونەلدىم. الدىمنان، وتە الىستان كىپ-كىشكەنتاي جارىق كورىنەدى، جەتە المايمىن. ۇشىپ كەلەمىن، ۇشىپ كەلەمىن... تىنىسىم تارىلىپ كەتتى، قۇبىردىڭ ىشىنەن تەزىرەك شىققىم كەلەدى. ءبىر كەزدە مەنى دوڭگەلەگى بار زەمبىلگە (كاتالكا) سالىپ ەكى ەسىككە الىپ كەلەدى. ەسىكتىڭ الدىندا گۋمانويدتارعا ۇقسايتىن ءبىر ورتا بويلى ادام تۇر. تەك جىلتىراپ كوزى عانا كورىنەدى. كوزى ادامدىكى سياقتى. ءبىراق، ۇلكەن. ءۇستى-باسىنا كۇمىس تەكتەس ماتادان جاسالعان كەبىنگە ۇقساس كيىم كيىپ العان. زەمبىلگە سالعان قالىڭ ءنوپىر ادامدار كەزەكتە تۇر. الگى كەبىن كيگەن ادام ولاردى ىرىكتەپ جاتىر.

– مىنانى اندا جىبەرىڭدەر، ال مىنانى كەرى قايتارىڭدار!

مەنىڭ كەزەگىم كەلگەندە:

– مىناۋ كەرى قايتارىلمايدى، – دەپ ءبىر ەسىكتى اشىپ، يتەرىپ كىرگىزىپ جىبەردى.

ءىشى ويلى-قىرلى سىرعاناققا ۇقسايتىن قان تۇستەس قۇبىر ەكەن. سول قۇبىردىڭ ىشىندە اينالىپ ۇشىپ كەلەمىن، ۇشىپ كەلەمىن... ءبىر مەزەتتە جىپ-جىڭىشكە قىل كوپىردىڭ ۇستىنەن ءبىراق شىقتىم. ەكى اياعىممەن تۇرمىن. قىل كوپىر شايقالاقتاپ تۇر، شايقاپ تۇر. ارتىمداعى ۇڭگىرگە ۇقساس قۇزدان جالىنىشتى ىڭىرسىپ قينالعان داۋىستاردى ەستىدىم.

– قىمبا-ا-ات، كەشىرشى ءبىزدى! كەشىر! قۇتقا-ا-ار ءبىزدى!

ارتىما قارايمىن. كىم ول؟! الدىمدا دۋال. ەسىك كورىنەدى. دۋالدىڭ ار جاعىندا انا دۇنيەنىڭ ادامدارى مەنى كۇتىپ تۇر. اكەمنىڭ شەشەسى اجەم، ماراتتىڭ اتا-اناسى، اجەسى، ماراتتىڭ تۇرىك دوسى ياشا اكەسىمەن ءبارى بىرگە تۇر. ول كەزدە ماراتتىڭ اكەسىنىڭ اعاسى اشمۇحاممەد اتا ءتىرى بولاتىن. ول كىسى دە تۇر ەكەن. مەن:

– وي اتا! ءسىز مەنەن بۇرىن جەتىپ العانسىز با؟ – دەپ قويامىن. ول كىسى باۋىرىنا ايتىپ جاتىر:

– مىناۋ ماراتتىڭ كەلىنشەگى قىمبات بولادى. سەنىڭ تۋعان كەلىنىڭ.

سونان سوڭ اجەمدى كورىپ:

– اپا! مەن ءسىزدى تانىدىم، كەلدىم مىنە، مەن كەلدىم! ءبارى كۇلىمدەپ تۇر.

قىل كوپىردىڭ ورتاسىندا تۇرمىن. ارتتاعى داۋىس قينالىپ مەنى شاقىرىپ جاتىر. ويلادىم:

– ەلدىڭ ءبارى توزاق دەيدى، سونى كورەيىنشى. كىم مەنەن سونشالىقتى كەشىرىم سۇراپ جاتىر، سونى بىلەيىنشى، – دەپ قىل كوپىردىڭ ۇستىمەن ارتىممەن ارتقا ءجۇردىم. توقىمداي عانا جەر بار ەكەن. سوندا تۇرىپ ۇڭگىردىڭ ىشىنە كىردىم. كىرسەم ءتۇرى قورقىنىشتى: كوزدەرى، دەنەسى كۇپ بولىپ ءىسىپ كەتكەن ءبىر ايەلدى تىلىنە ءداۋ شەگە قاعىپ، تاسقا ءىلىپ قويعان. سويلەي المايدى، تەك «ىڭ» دەپ ىڭىرسىعان دىبىس شىعارىپ مەنەن كومەك سۇراپ تۇر، بۇلار وسەكشىلەر. مەن ونى تانىمايمىن، ءتۇرى بۇزىلىپ كەتكەن.

مەن: «بيسيميلاھي راحمانير-راحيم»، – دەپ ءتىلىمدى كاليماعا كەلتىرىپ الىپ، ارى قاراي ءجۇردىم. قاراسام ەندى ءبىر ايەلدىڭ باسىن سالبىراتىپ، شاشىن قازىققا بايلاپ، كوتەرىلىپ تۇرعان ەكى اياعىنا شەگە قاعىپ، قابىرعاعا جاپسىرىپ قويىپتى. ءتىلى سالاقتاپ جەرگە جەتەدى. ول دا سويلەي المايدى، تەك «ا-ا-ا-ا!!!» دەيدى. ۇڭگىردىڭ ءىشىنىڭ اۋاسى اۋىر، نيەتى (اۋراسى) جامان.

ەگەر ادام بالاسىنا اللا تاعالادان باسقا تاعى دا بىرەۋگە تابىنۋعا بۇيىرا السام، ءاربىر ايەلدى ءوز ەرىنە تابىندارۋعا بۇيرىق بەرەر ەدىم. پايعامبارىمىز مۇحاممەد (س.ع.س.)

ودان ارمەن جۇرسەم، كەلەسى ايەلدىڭ وڭ كوزىنە شەگە قاعىپ، قابىرعاعا ونى دا اسىپ، جاپسىرىپ قويىپتى. ول نە ءارى، نە بەرى قوزعالا المايدى. لاۋلاپ جانعان وتتىڭ ىشىندە جان داۋىسى شىعىپ: «قىمبا-ا-ات! قىمبا-ا-ات!» – دەپ، ءبىر ايەل ادام تىرىدەي جانىپ جاتىر. الدىندا ەستىگەن داۋسىم وسى تىرىدەي جانىپ جاتقان ادامنىڭ داۋىسى ەكەن. ءتۇرىن تانىمايمىن. ءبىراق داۋىسى تانىس.

ودان ءارى قاراسۋ باتپاقتا ءبىر ادام تۇنشىعىپ، مالتىپ شىعا الماي جاتىر. كىم ەكەن دەپ قاراسام، تۇسىنبەيمىن. ءبىر كەزدە كۇيەۋىم ماراتتىڭ ەكى جەزدەسى بولعان ەدى، سولارعا ۇقساپ كەتەدى. ەكەۋى دە كەزەك-كەزەك تۇنشىعىپ، مالتىپ شىعا الماي جاتىر. قىزىعى، ەكى ادام ءبىر ادام بولىپ تۇر. ءبىر باتىپ شىققاندا: «ءولدىم، ءولدىم كومەكتەس! ءولدىم، ءولدىم كومەكتەس! قۇتقار ءبىزدى!»، – دەيدى. مەن ول جاققا بارا المايمىن. سۇمدىق قورقىنىشتى. وسىلاردى كورگەننەن سوڭ كەرى قايتىپ قىل كوپىردىڭ ۇستىنە بارامىن.

سونان كەيىن: «ە، باياعى قىل كوپىر دەيتىن وسى ەكەن عوي!»، – دەيمىن. قىل كوپىردىڭ ۇستىمەن ءجۇرىپ كەلە جاتسام دىرىلدەپ تۇرىپ لاقتىرىپ جىبەرەدى، ۇستىنە قايتا ەكى اياعىممەن دىك ەتىپ تۇسە قالامىن. استىما قاراسام، قاپ-قاراڭعى قۇز. مەنى وسىلاي ءۇش قابات لاقتىردى. ۇشەۋىندە دە دىك-دىك ەتىپ، قىل كوپىردىڭ ۇستىنە تۇسە قالامىن. ءۇشىنشى قابات لاقتىرعان سوڭ جۇماقتىڭ ەسىگىنە باردىم.

ەسىكتىڭ سىرتىنان ايقايلايمىن: «اجە، مەن كەلدىم. ءقازىر سەنى قۇشاقتاپ يىسكەيمىن!». ەسىكتى ەندى اشىپ كىرەيىن دەپ تۇرعانىمدا، جوعارى جاقتان قاناتى بار ەكى ەركەك كۇيەۋىم ماراتتىڭ اناسىن كوتەرىپ ۇشىرىپ اكەپ، تۋرا جۇماقتىڭ ەسىگىنىڭ الدىنا اپارىپ قويادى.

ماراتتىڭ اناسى ەسىكتى جاۋىپ تۇرىپ:

- قايدا اسىقتىڭ قىزىم؟ مەنىڭ جالعىز قاراشىعىم ماكەنىمدى (ماراتتى) كىمگە تاستاپ كەتتىڭ؟!

مەن ايتامىن:

- ءسىز مەنى جىبەرىڭىزشى، مەن اجەمدى كورمەگەلى قانشاما جىل بولدى، ساعىندىم. بارىپ يىسكەپ قۇشاقتاپ كەلەيىن.

ماراتتىڭ اناسىنا قاراسام، ۇلكەندەۋ قىز بالا مەن كىشكەنتاي ۇل بالا، ەكەۋى ەكى جاعىنان ەكى ەتەگىن ۇستاپ تۇر ەكەن. ول كەزدە قىزىم ازيزا ەكى جارىم جاستا بولاتىن. ماراتتىڭ اناسى:

- مىنا ەكى بالا سەنىڭ بالالارىڭ.

- مەندە مۇنداي بالالار جوق. مەندە ءبىر عانا بالا بار – ازيزا.

- جوق مىنالار – ماراتتىڭ دۇنيەگە كەلەتىن بالالارى. سەندەردىڭ بالالارىڭ. قۇدايدان جالىنىپ سۇراپ العانمىن.

- جو-وق! ءسىز مەنى جىبەرىڭىز، شارشادىم. ءومىر سۇرگىم كەلمەي كەتتى! مۇندا كىرەمىن.

- جوق! سەن كەرى قايتاسىڭ! مەن اللا تاعالادان ماراتىما دۇرىس كەلىن بەر دەپ جىلاپ جالىنىپ، جالبارىنىپ جۇرگەندە ءجۇرىپ سۇراعانمىن. سوندا سەنى كەزدەستىردى. ول سەنىمەن عانا كەمەڭگەر ادام بولادى. باسقا اداممەن ونداي بولا المايدى.

سول كەزدە:

- ە! ستۋدەنت كەزىمدە كوك بازارعا ءجيى بارۋشى ەدىم، مۇمكىن سول كەزدە سىزدەن بىردەمە ساتىپ العان شىعارمىن، – دەپ ويىمدى ايتىپ جاتىرمىن. ول كىسى ۇندەمەيدى.

سول كەزدە ەكى بالانى كورگەندە قىزىم ازيزا ەسىمە تۇسەدى.

- ءماسساعان! مەن نە دەگەن ءوزىمشىل ەگويستپىن. ءوزىمدى عانا ويلاپ تۇرمىن. ازيزانى تاستاپ كەتتىم. كىم وعان شەشە بولادى؟! كىمگە قالدىرىپ بارا جاتىرمىن؟ جوق! مەن ولىسپەي بەرىسپەيمىن!

تۇرعان جەرىمنەن جوعارى جاققا قاراسام، بيىكتە قاۋعاداي ساقالى بەلىنە ءتۇسىپ كەتكەن، اپپاق كيىنگەن اقساقال مالداس قۇرىپ ۇلكەن كىتاپتى اشىپ وتىر ەكەن.

- ءاي، بالام! كىمسىڭ سەن؟

- مەن قىمبات قابداشقىزىمىن، اتا! ءسىز كىم بولاسىز؟

- مەن اجال بولامىن. اجالمىن!

الگى ارادا نە ايتارىمدى بىلمەي ساسقالاقتاپ قالدىم.

- ە، ە! بۇل ومىرگە اسىعىپ كەلگەن ەكەنسىڭ. سەنى بۇل جەرگە اسىقتىرىپ جىبەرگەن ەكەن. سەن ءوز ەركىڭمەن كەلمەگەن ەكەنسىڭ. سەنى بۇل ومىرگە زورلاپ، كۇشتەپ جىبەرگەن ەكەن عوي. سەنى ولتىرگەن ەكەن. سەن ءتىپتى ۇزاق ءومىر سۇرەتىن ادامسىڭ. نەعىپ بۇل ومىرگە اسىقتىڭ؟

اقساقال كىتاپتى اشىپ قارايدى. مەن:

- قىمبات قابداشقىزىمىن! قىمبات قابداشقىزىمىن!، – دەيمىن.

- ءتۇسىندىم، قاراعىم.

- قالسام بولا ما؟

- سەنىڭ ءالى ءدام-تۇزىڭ تاۋسىلاتىن كۇن جەتكەن جوق.

- ءبىراق مەنىڭ كەرى قايتقىم دا كەلىپ، قىزىمدى ويلاپ تۇرمىن. اتا، ولىسپەي بەرىسپەيمىن!

وسى ساتتە مەنى جۇماقتىڭ ەسىگىنەن شىعارىپ جىبەرەدى. كەلگەن قۇبىرمەن قايتا كەرى باعىتقا ۇشا جونەلدىم. الىستان جارىق كورىنەدى.

– مىنا جارىققا جەتە المايمىن عوي!، – دەپ ويلاعانىمدا وڭ جاققا، قىسقا جولعا بۇرىپ جىبەرەدى. وسى قۇبىردىڭ ىشىمەن ۇشا جونەلدىم.

ويانىپ كەتسەم، وپەراسيا ۇستەلىنىڭ ۇستىندەگى شامنىڭ جارىعى ەكەن. دارىگەر بەتىمدى شاپالاقتاپ: «پروسنيس، پروسنيس! تۇر، تۇر، ويان!»، – دەپ، بەتىمدى ۇرىپ جاتىر. ساندىراقتاپ، ساندىراقتاپ ءۇش تاۋلىكتەن كەيىن ەسىمدى جيىپپىن.

مەن: – بولدى ما، ازيزا! بولدى ما، ازيزا!، – دەي بەرىپپىن. ەسىمدى جيعاندا تۇلا بويىمنىڭ، وپەراسيا جاساعان مۇشەلەرىمنىڭ اۋىرعانىن سەزدىم. انا جاقتا ەش اۋىرعاندى سەزگەن جوقپىن. مەنىڭ ويىمشا وپەراسيا 20 مينۋت جاسالعان سياقتى.

- وپەراسيا 20 مينۋتتا تەز جاسالدى عوي، – دەيمىن. مەدبيكە قىز:

- وي، تاتە! ءسىزدىڭ سيستەمامەن جاتقانىڭىزعا ءۇش كۇن بولدى عوي، – دەدى.

بۇل وقيعا 1997 جىلدىڭ تامىز ايىندا بولعان.

«و دۇنيەگە بارىپ قايتقان» قىمبات قابداش قىزى ورىنبايەۆانىڭ ەكىنشى رەت ءولۋى، دۇنيەگە جۇماقتا كورگەن بالالارىن الىپ كەلۋى

ءولىم الدىندا جاتقان ادامنىڭ الدىنا (ءلا يللاھا يللاللاھۋ) دەپ كاليمانى قايتارۋدى ەستىرتىپ ايتىپ تۇرىڭدار.

پايعامبارىمىز مۇحاممەد (س.ع.س.)

1997 جىلى قاراشا ايىنىڭ 19 كۇنى ءۇش ايدان كەيىن، ىشەگىم قايتا ءتۇيىلىپ، وپەراسياعا ەكىنشى قابات ءتۇستىم. بۇرىنعى وپەراسيا قايتا قايتالانادى.

بۇرىنعى كورگەندەرىم اينا قاتەسىز قايتا كورەمىن. الدىنداعى كورىپ تىلدەسكەن اتا (اجال) ايتادى:

– نەگە كەلە بەردىڭ؟ سەن ءقازىر قالعىڭ كەلسە مۇمكىندىك بار. قالۋىڭا بولادى.سەن كەلە بەردىڭ، كەلە بەردىڭ عوي، – دەيدى.

- مەن ەمەس قوي، وسىلاي بولىپ قالدى عوي.

اتا: - ويلان.

مەن جۇماقتىڭ الدىنان ەكى بالانى تاعى كورەمىن. ماراتتىڭ اناسى ىشكە كىرگىزبەي بىلاي دەيدى:

- قايت قىزىم، رايىڭنان قايت. تەزىرەك قايت!

مەن ايتامىن: - اپا! ماعان ءبىر مۇمكىندىك بەرەسىز بە؟ مەن اجەمدى ىشىنە كىرىپ ءبىر يىسكەپ قايتسام بولدى. سونان كەيىن قايتامىن.

ماراتتىڭ اناسى: - ول ەسىككە كىرگەن ادام، ەكىنشى قايتىپ شىقپايدى. ويلان. قالعىڭ كەلسە قال.

وسى كورگەندەرىمدى ءبىرىنشى قابات كورگەندە جان بالاسىنا ايتقان جوقپىن. قورىقتىم. بۇل كورگەندەرىمدى ەكىنشى قابات كورگەنىمدە ويلاندىم. تاۋەكەلگە بەل بۋىپ، الدىمەن كۇيەۋىم ماراتقا ايتتىم.

- سەنىڭ اناڭ مەنى و دۇنيەدەن قايتاردى. قاسىندا ۇلكەندەۋ قىزى مەن كىشكەنتاي ۇلى بار.

كەيىن ءبىر جىلدان كەيىن اياعىم اۋىر بولىپ ەكىنشى قىزىم ايگەرىمگە بوساندىم. ودان كەيىن ءۇشىنشى بالام ەلاماندى دۇنيەگە الىپ كەلدىم.

باسىنان وتكەن تىلسىم دۇنيەدە كورگەن ادام سەنگىسىز عاجايىپ وقيعاسىن شۇرايلى تىلمەن بايانداپ بەرگەن قىمبات قابداش قىزى ءسوز سوڭىن بىلاي اياقتادى: «مەن بۇرىن قىل كوپىر، و دۇنيە جايلى ەستىگەنمىن، گازەت جۋرنالداردان، كىتاپتاردان وقىعانمىن. ءبىراق، سەنبەيتىنمىن. مەن ءوزىم كوزىممەن كورمەسەم ەشتەڭەگە سەنبەيتىن اداممىن. ەكى قابات تىلسىم ءدۇنينىڭ تۋرا سولاي قايتالانىپ كورىنۋى مۇمكىن ەمەس قوي!

بۇدان بۇرىن دا، وسىدان كەيىن دە تىلسىم دۇنيە تۋرالى نەشە ءتۇرلى قىزىق جايتتاردى كورىپ تۇرامىن. ءقازىر، ءبىر اللانىڭ قۇدىرەتىنىڭ شەكسىز ەكەنىن جانە و دۇنيەنىڭ، ءارۋاقتاردىڭ بار ەكەنىنە شەك كەلتىرە المايمىن».

قىمباتتى ەنەسىنىڭ ءارۋاعى ءبىر جىل بويى جانىندا قولداپ ءجۇرۋى

ءار نارسەنىڭ كىلتى بار. پەيىشتىڭ كىلتى كەمباعال مۇساپىرلەردى جاقسى كورۋدە. پايعامبارىمىز مۇحاممەد (س.ع.س.)

الدىڭعى تىلسىم دۇنيەنى كورمەس بۇرىن، تاعى ءبىر قىزىق تىلسىم قۇبىلىس بولدى. ماراتقا تۇرمىسقا شىقتىم. ول كەزدە ماراتتىڭ اناسى قايتىس بولىپ كەتكەن. 1994 جىلى كەلىن بولىپ تۇسكەننەن كەيىن ءتۇس كورەمىن. تۇسىمدە قازاقي توي كويلەك كيىپ اق ۆولگامەن ۇيگە كەلەمىز. ەسىك اشىق تۇر. بيىك تۇعىر تۇر ەكەن. سونىڭ ۇستىنە شىعىپ تۇرمىز. ماراتتىڭ اكەسى 1980 جىلى دۇنيەدەن وتكەن. سول كىسى جاقسى كيىمىن كيىپ بولەك كۇلىمسىرەپ بىزگە قاراپ وتىر ەكەن. ماراتتىڭ اناسى شاشۋ شاشىپ تۇر، سونى تەرىپ الىپ جاتىرمىز.

ماراتتىڭ اناسى ماراتقا:

- و! مەن قىزدى بولىپ جاتىرمىن. ەي، شەشەك! وسى قىزدىڭ شاشىنان ءبىر تال تۇسسە وڭبايسىڭ سەن! مىنا بالا مەنىڭ قىزىم! بالام، مىنا ۇيگە قارا!، – دەيدى دە مەنى ۇيگە كىرگىزىپ جىبەرەدى. ءوزى كىرمەيدى.

مەن: - ءسىز ۇيگە كىرمەدىڭىز بە؟

- جووق! مەن كورشىلەرگە توي جاسايمىن. مەنىڭ ماراتىم ۇيلەندى. كەلىن ءتۇسىردى. توي جاسايمىن، توي جاسايمىن!

تاڭعا جۋىق ويانايىن دەپ جاتسام بىرەۋ سىبىرلاپ:

- قىمبات! قىمبات!، – دەيدى.

كوزىمدى اشسام اياق جاعىمدا ماراتتىڭ اناسى كادىمگىدەي تۇر. ءوڭىم بە، الدە ءتۇسىم بە دەپ ءوزىمدى شىمشيمىن. ءوڭىم سياقتى. ماراتقا قاراپ قولىمدى سوزىپ وياتايىن دەسەم، دەنەمدى يگەرە المايمىن. قوزعالمايدى. ءوزىمدى شىمشىلاسام سەزىپ تۇرمىن. ماراتتىڭ اناسى قابىرعاداعى ءىلۋلى تۇرعان سۋرەتىنە ارتىمەن جىلجىپ كەتىپ قالادى. مەن تۇرامىن دا:

- مارات! تۇر، تۇر!

- نە بولدى، نە بولدى؟!

 ماماڭ مەنىڭ اياق جاعىمدا تۇر. مەنى وياتتى. قىزىم! تۇر!، – دەدى ماعان. قاراسام تاڭعى ساعات 7 ەكەن.

مارات:- قويشى، مۇمكىن ەمەس.

- سەنىڭ اناڭ انا سۋرەتتەگىدەي كيىمىمەن كەلدى، – دەپ اناسىن سۋرەتتەپ بەردىم.

وپەاراسياعا تۇسەر كەزىمدە ماراتتى اناسىنىڭ ءارۋاعى: - بۇل ۇيدەن تەزىرەك، كەتىڭدەر!، – دەپ ايان بەردى. سونان كەيىن ەكى ايرىق جولعا الىپ كەلەدى:

- مىنا جولدا ىلعي زيراتتار، مىنا جول ۇزىن جول سەنىڭ جولىڭ.

مەن ايتامىن: - مەن ءسىزدىڭ ۇيىڭىزگە بارايىن.

- جوق! مەنىڭ ۇيىمە بارۋعا بولمايدى. ول جاقتا تەك زيراتتار. مەن زيراتتار جاققا بارامىن، سەنىڭ جولىڭ مىنا ۇزىن جول، – دەيدى.

وسى ءتۇس 1997 جىلدىڭ شىلدە ايىندا 4-5 قابات كورىنەدى. وسىنىڭ ءبارى تىلسىم دۇنيەنىڭ ەسكەرتۋى ەكەنىن كەيىن ءتۇسىندىم.

ماراتتىڭ اناسىنىڭ ءارۋاعى، ۇلكەن قىزىم ازيزاعا اۋىر اياق بولعانىمدا قاسىمدا تۋرا ءبىر جىل ءجۇردى. مارات كوبىنەسە ءىس ساپارعا شىعىپ كەتەدى. ۇيدە جالعىز قالامىن. كۇندەلىكتى كەشكىسىن ۇيگە اناۋ-مىناۋلاردى كىرگىزەمىن. ۇيدە باقا بولادى. باقانى كورمەپپىن. اياعىمدا كوتەرىپ ەندى باسايىن دەسەم:

– قىزىم، ابايلا. اياعىڭنىڭ استىندا باقا جاتىر، – دەيدى. جان-جاعىما قاراسام ەشكىم جوق. داۋىس ماراتتىڭ اناسىنىكى. سونان كەيىن: ««بيسيميلاھي راححمان ارراحيم»، – دەسەم، باقا سەكىرىپ-سەكىرىپ ءوتىپ كەتتى. اۋىر بىردەمە كوتەرسەم: «ابايلا!»، – دەيدى. قورقاتىن جاعداي بولسا: «ابايلا! قورىقپا!»، – دەيدى. سودان كەيىن شامنىڭ ءبارىن جاعىپ قورىقپاي ۇيىقتايتىن بولدىم. بوسانعان كەزدە ماراتتىڭ اناسىنىڭ ءارۋاعى توبەمدە تۇردى. دارىگەرلەر:

– و! قىز بوساندىڭ، قىز بوساندىڭ!، – دەپ ايتىپ تۇرعاندا ماراتتىڭ اناسىنىڭ ءارۋاعى كۇلىمدەپ قاراپ تۇردى. سونان كەيىن ماراتتىڭ اناسىنىڭ ءارۋاعى قايتا قايتىپ كەلگەن ەمەس.
دەرەككوز: الاش ايناسى