ءبىر كۇنى بالا-شاعامدى جيناپ الىپ، جينالىس وتكىزدىم. 

–بىرنەشە كۇننەن كەيىن وتباسى كۇنى كەلەدى. وسى ايتۋلى كۇنگە وراي ءارقايسىمىز قازىردەن باستاپ ءبىر–بىردەن جاقسىلىق جاساپ قايتايىق. كەشكە ماعان ەسەپ بەرەسىڭدەر، –دەدىم جىميىپ. ءتورت بالام مەن ءۇش قىزىم جىميىپ سالدى. كەلىنشەگىم عانا كەرىلىپ، سويلەۋگە ەرىنىپ: –قايداعىنى شىعارماساڭ، شىقشىتىڭا شيقان شىعادى ما؟ –دەپ قالدى. سودان كورشى كەمپىر ويبايلاپ جەتىپ كەلمەسى بار ما؟ سويتسەم، جەتىنشى سىنىپتا وقيتىن جۇگەرمەگىم جەتىپ بارىپ: «اپا، ءسىز قۇلاپ قالىڭىز، مەن ءسىزدى تۇرعىزىپ جىبەرىپ، ءبىر جاقسىلىق جاسايىن!» –دەيدى ەكەن دە، اياعىنان شالىپ قۇلاتا جازداپ، قولتىعىنان دەمەپ، تۇرعىزىپ جىبەرەدى ەكەن. ۇلىما ۇرىسقان جوقپىن. «ادامدار جاقسىلىقتى سۇراپ المايدى. جاقسىلىق جاساۋدى مىندەت ەتپەيدى...» دەپ ءتۇسىندىردىم. ءبىر كەزدە كەرىلىپ، كەلىنشەگىم كەلدى.  –نە عوي... –دەيدى كوزدەرى كۇلىمدەپ. –نەمەنە، نە عوي؟ –دەپ سۇرادىم مەن. –كورشى كەرىمبەك اعاي بار ەمەس پە؟ «سول كىسى ماعان ماحاببات كوزبەن قاراي بەرەدى، جىندى ما ءوزى؟» دەۋشى ەدىم عوي؟ سول كىسى ەسىگى الدىندا تۇر ەكەن، جاقسىلىق جاسايىن دەپ جۇگىرىپ بارىپ، بەتىنەن ءبىر ءسۇيدىم دە، قاشىپ كەتتىم... ەكى كوزىم جەرگە دومالاپ ءتۇسىپ، ونى ايەلىم باسىپ كەتكەندەي اسەردە بولدىم. «مۇنداي جاقسىلىق بولمايدى. ايەل– ءۇيدىڭ بەرەكەسى. سەن ادال، سەن مەيىرىمدى اناسىڭ، مىناۋىڭ جاقسىلىققا جاتپايدى!» –دەپ ءتۇسىندىردىم. سودان ءوزىم كوشەگە شىقتىم. «وسى جۇرت، تاۋەلسىز قازاقستانىمنىڭ ازاماتتارى قالاي جاقسىلىق جاسايدى ەكەن؟» دەگەن ويمەن كوشەدە كەلە جاتىپ، ادەيى شالقامنان ءتۇستىم. جۇرەگىمدى ۇستاپ. كوشە جۇرگىنشىلەرى جانىما جۋىمادى. «قينالىپ» جاتىرمىن. ءبىر سەمىز ايەل جانىما كەلىپ، ءۇڭىلىپ قارادى دا: –مەنىڭ كۇيەۋىمە ۇقسايدى ەكەن... ول ەمەس... –دەپ كەتىپ قالدى. سوسىن ءبىر كىسى قۇيرىعىما ءبىر تەۋىپ: –مىڭ تەڭگەگە مايداڭىز بار ما؟ –دەپ سۇرادى. ادامنىڭ ءوزى «قينالىپ» جاتسا... ورنىمنان تۇرىپ، كەلەسى كوشەگە ءتۇستىم دە، پىشاقتىڭ ءجۇزىن قارنىما تاقاپ، ۇشى جاعىنان قوس قولداپ ۇستاپ، قينالىپ، تالتىرەكتەپ بارىپ، گۇرس ەتە قۇلادىم. –كومەكتەسىڭدەر! پىشاقتاپ كەتتى! –دەپ ايقايلادىم. قالا تۇرعىندارىنان اينالايىن! ءبىرى سونادايدان سويلەپ تۇر: –پىشاقتى سۋىرىپ الماڭىز! اۋا كەتسە ولەسىز!  –جەدەل جاردەمگە حاپبارلاسىڭىزشى! –دەدىم مەن. –كەشىرىڭىز، «ەدينيسا» سالىپ جىبەرسەڭىز، حابارلايىن... ءبىراز جۇرت الىستان كونسەرت كورگەندەي تاماشالاپ تۇر. ءبىرى كەلىپ، العاشقى جاردەم كورسەتپەدى. ورنىمنان تۇرىپ، پىشاقتى لاقتىرىپ جىبەرگەنىمدە، ءبارى تىم–تىراقاي قاشتى. ەندى ءوزىم جاقسىلىق جاساۋعا بەكىندىم. ءبىر كەمپىر كوشەدەن وتە الماي تۇر ەكەن، كەلەسى بەتكە ارقالاپ وتكىزدىم. ارەڭ دەمالىپ تۇرسام، بىرەۋ يىعىمنان تۇرتەدى. قاراسام، جاڭاعى اجەي.  –شىراعىم، قاتەلەسىپ كەتىپپىن عوي، كەلەسى بەتكە ارقالاپ ارپارا قويشى، –دەپ تۇر. ارقالاپ، ارعى بەتكە وتكىزدىم. ءبىر بالداقتى كىسى ارقاما جابىسىپ جاتىر. –كوكە مۇنىڭىز نە؟ –ارقالاۋشى جۇمىسىنا تۇرساڭ، مەنى دە اپار ارقالاپ. ماشينا قاعىپ كەتەر... –دەگەن ول ارقاما ىرعىپ ءمىنىپ الدى. بالداعىن قولىما الىپ، بەيتانىس كىسىنى دە «زەبرا» جولمەن كەلەسى بەتكە وتكىزدىم. تەر دەگەن كەتتى. ءبىر قىز: «اعاي، مەنى دە ارقالايسىز با؟ اقشاسى قانشا؟» – دەپ تۇر. –جاقسىلىق ساتىلمايدى! –دەپ اشۋلانىپ، ول جەردەن كەتىپ قالدىم. ۇيگە كەلگەنىمشە كەش بولدى. وتباسىمىز بىرتىندەپ جينالىپ جاتىر. كىشى قىزىم¬نان: –قانداي جاقسىلىق جاسادىڭ؟ –دەپ سۇرادىم. –قۋىلشاعىمدى شومىلديدىم، دۋاناعا پىشتە بەيدىم... –سەن شە؟ –دەپ سۇرادىم ۇلىمنان. –جاقسىلىق جاساعان جوقپىن... –دەپ مىڭگىرلەدى ول. –نەگە؟ –«جاقسىلىقتىڭ ەرەتە كەشى» جوق دەپ ءوزىڭىز ايتاتىنسىز. نە اسىعىس بار دەپ... ۇلكەن قىزىم كەشىكتى. ءتۇن ورتاسى بولدى. الاڭداي باستادىق. «قۇدايىم–اي، جاقسىلىق جاسايمىن دەپ ءجۇرىپ، جاماندىققا تاپ بولماسا ەدى!» دەپ شەشەسى جىلاپ ءجۇر. ءبىر كەزدە قىزىم ۇيالى تەلەفونىمەن حابارلاستى. –يا، نە بولدى قىزىم؟ –دەيمىن دەگبىرىم قالماي. –اكە، بۇرىننان تانيتىن جىگىتىمە جاقسىلىق جاسادىم... –ول قانداي جاقسىلىق؟ –سول جىگىتكە تۇرمىسقا شىعىپ، ۇلكەن جاقسىلىق جاساپ وتىرمىن... شوقيىپ، وتىرا كەتتىم. شەشەسى جىلاپ ءجۇر: «نە دەدى؟» دەپ سۇراپ ءجۇر. ادامدار، بىر-بىرىمىزگە تەك جاقسىلىق جاسايىقشى، ا؟

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان الىندى.