ءارۋاقتانۋ (ارقالانۋ)
سەن ولاي قاراي بەرمە كۇلىپ كوكەم،
كەۋدەڭە قوندىرىپ اپ كۇدىك بوتەن.
قازاقتىڭ داستۇرىنەن دىمدى ۇقپاستان،
كۇڭكىلدەپ سوزدەر ايتتىڭ بۇلىككە تەڭ.
سەنىڭشە، مەنىڭ ۇلى بابالارىم،
مۇشرىكتەي بۇتپاراس بوپ ءجۇرىپ پە ەكەن؟!
«ءيا، ءارۋاق!» دەگەندەردى جازعىرعاندار،
«ءارۋاقتىڭ» اقيقاتىن ءبىلىپ پە ەكەن؟!.
«ءبىز سەنى پاك رۋحپەنەن قولدادىق» دەر،
قۇراننىڭ وسى اياتىن ءبىلىپ پە ەكەن؟!.
...ادامعا (ا.س.) پەرىشتەلەر ساجدە ەتكەن-دى،
...جۇسىپكە (ا.س.) وتباسى دا ساجدە ەتكەن-دى.
سوندا نە، قۇرمەت ءۇشىن كەلىندەرىم،
ءيىلىپ سالەم سالسا شىرىك پە ەكەن؟!
توبەڭدى جاندارسىڭدار ۇرىپ تەسەر،
بولدىڭدار ەل-جۇرتىما قۇرىق-كەسەل!
حالقىمنىڭ قۇرتا المايسىڭ ءسالت-داستۇرىن،
ءوزىڭسىڭ كوپ ۇزاماي قۇرىپ كەتەر.
سوندىقتان سويلەي بەرمە ءۇرىپ كوكەم،
ايتپەسە، بەت پەردەڭدى «ءتۇر جاساعان»،
اق ءجۇزدى سەمسەرىممەن ءتىلىپ كەتەم...
اۋليە كەرەمەتىن – ەرتەك دەدىڭ،
اۋەيى ناپسىگە ەرىپ، ەلپەكتەدىڭ.
جەتەسىز – جەتى اتاسىن سىيلاماعىر،
نەڭدى العان، جەتپەگىر-اۋ، شەلپەك سەنىڭ!
ءدىنىمدى ءدۇدامال عىپ بىتىردىڭدەر،
وسى ما سۇننەت جولىن كورسەتكەنىڭ.
ءمازھاب پەن سوپىلىققا جاۋ بولدىڭدار،
كيىپ اپ ماسسونداردىڭ شەن-شەكپەنىن.
ادامدار اراسىنا ىرىتكى ساپ،
مومىندى باۋىر ەتتەي بولشەكتەدىڭ.
قۇراندى مارقۇمدارعا باعىشتاۋدى،
پايعامبار شەكتەگەن جوق، سەن – شەكتەدىڭ.
ءتاسپى مەن بەت سيپاۋدى – «بيدعات» دەپ،
تاسپىڭنەن جاڭىلىسىپ، تەر توككەنىڭ.
«بيدعات»-پەن كوك پەن جەردى جاراتتى اللا»،
قۇراننىڭ ءسوزىن ايتتىم، ەل سوكپەگىن.
ءيا، اللا، جاقسىلارمەن دوس ەتە گور،
جامانمەن ەكى ومىردە كورشى ەتپەگىن.
حارام دەپ – دومبىرامدى عاجاپ ءۇندى،
جىبەردىڭ قان قاقساتىپ قازاعىمدى.
ءنايىس-اي، سەن ايتتى دەپ،
بابام جاتقان،
قاراۋسىز قالدىرام با مازارىمدى.
ب ا ق قونىپ، قىزىر دارىپ جاتقان ەلدەن،
اۋلاق سال ءجويىت-قۇلقىن نازارىڭدى.
قايتەيىن، مىنا تاجال،
باۋىرىمنىڭ
قانشاسىن ءتىرى ءولتىرىپ، قازا قىلدى.
سەن ەندى ساحنادان ءتۇستى تە كانى،
تيا عوي بىتپىراتقان مازاعىڭدى.
«ەلىم» دەپ بىزدەر مىنە اتقا قوندىق،
ال ەندى شاقىرا بەر «اجالىڭدى».
ار جاعىن حالقىم ءوزىڭ سارالاي بەر،
مەن دەگەن جازىپ ءبىتتىم جازارىمدى!
باۋىرجان مىرزاقۇل
پىكىر قالدىرۋ