«اۋىلىم الاتاۋدىڭ ىرگەسىندە،
سىر جاتىر اق كويلەكتىڭ بۇرمەسىندە...»
وسىلاي ولەڭدەتكەن وڭشەڭ اقىن
باس قوستىق قۇلجا قالا ءبىر كەشىندە.
«قۇلجاداي قالا بار ما جەر بەتىندە؟!» –
دەگەنىڭ جانىمىزدى تەربەتۋدە.
تيان-شاننىڭ اسقاقتىعىن سىزدەن كوردىم،
سايرامنىڭ سۋرەتى بار كەلبەتىڭدە.
تال بويىڭ كۇمىس سىمعا تىرتىلعانداي،
جان اپا، كوركىڭ قانداي، نارقىڭ قانداي!
بوزدادى توقسانداعى ءمادي اقىن،
«شىركىن-اي، قىز قايدا، – دەپ،– مارفۋعامداي!»
ىلەنىڭ وتكەل بەرمەس اعىنىسىڭ،
قۇلجانىڭ قولعا تۇسپەس لاعىلىسىڭ.
ۇلى اقىن بولماسا دا، ۇلى قارتىم
قوزعادى قىرىق جىلعى ساعىنىشىن.
ول قازاق – بۇل قازاقتىڭ ءبىر بۇتاعى،
قۋ تاعدىر اقپا قۇمداي سىرعىتادى.
جاس جىگىت ولەڭىڭدى جاتقا سوقسا،
اقىن شال شاراپ ەمەس، ۋ جۇتادى.
ءتولىسىڭ ءۇيسىنتاۋدىڭ اق قار باسقان،
كەلەسىز اپپاق ارعا داق سالماستان.
تۋعان جەر ماحابباتىن كورىپ تۇردىم،
ءماديدىڭ جانارىنان اققان جاستان...
عالىم قاليبەك ۇلى،
اقىن، حالىقارالىق «الاش» ادەبي سىيلىعىنىڭ يەگەرى.
