مەن ءبىر قاراپايىم قازاق بالاسىمىن. وزگەلەر جاڭا جىلدى جامىراي كۇتسە، ءوزىم تاۋەلسىزدىك كۇنىن سولاي كۇتەم. جاسىراتىنى جوق بىلتىردا، ونىڭ ارعى جىلىدا، تاۋەلسىزدىك كۇنى كەلدى. ءبىراق بايقاماي قالدىم. بيىل ەندى جانىم قالماي جانتالاسىپ ءجۇرمىن. انە-مىنە دەگەنشە، ون التىنشى جەلتوقساننىڭ العاشقى تاڭىدا اعارىپ اتتى.
– ۋرا! تاۋەلسىزدىك كۇنى كەلدى.
ۇيدە ومالىپ وتىرا الماي دالاعا جۇگىرىپ شىقتىم، ءبارى ءبىر بايقالمايدى. قالانى قىرىق اينالىپ شىقسام دا، بارىدە ءباز باياعىسىنداي.
تاۋەلسىزدىكتىڭ ون التىنشى جەشتوقساندا كەلگەنى راس بولسا، نەگە بىلىنبەيدى دەيمىن ىشىمنەن. سول كەزدە ءبىر وي ساپ ەتە قالدى "تاۋەلسىزدىك كۇنى" مەكتەپتەرگە كەلگەن شىعار، بالدىرعاندار تاقىلداتىپ تاقپاقتارىمەن قارسى الىپ جاتقان بولۋى كەرەك. جاقىن ماڭداعى مەكتەپتەردىڭ بىرىنە ءجىتي باسىپ جونەپ بەردىم.
ىشكە كىرۋدەن يمەنىپ تەرەزەدەن تەسىلە قارادىم. مۇندا دا جوق!؟ تاۋەلسىزدىك كۇنىن قارسىالماق تۇرماق، مۇرىندارىنا يسىدە بارماعان سىڭايلى. ەكى-ۇش اپاي ونشاقتى كوگەن كوزدەردى ءتىزىپ قويىپ، اياز اتاسىنا ارناعان تاقپاقتارىن جارىسا جاتتاتىپ جاتىر. قۇرسىن دەدىم، مۇندا دا "تاۋەلسىزدىك كۇنى" كەلمەگەن بولدى.
ءۇمىتسىز ءشايتان ءىسى دەگەن، ءبىر كەلسە ورتالىق كونسەرت زالىنا كەلگەن بولدى. جەلە اياڭداپ جانە جونەلدىم، ەندىگى ءۇمىتىم ورتالىق كونسەرت زالىندا.
ورتالىق كونسەرت زالىندا ينە شانشار ورىن جوق، ادامعا لىق تولى، اۋزى – ۇرىننان شىعىپ تۇر. مىنە عاجاپ، مۇندا تاۋەلسىزدىك كۇنىن قارسى الىپ تويلاپ جاتقان بولدى. ءبىراق قانشا باجايلاپ قاراسامدا قايتەيىن
"تاۋەلسىزدىك كۇنى " كەلگەنى بايقالمايدى.
جۇرتتىڭ ءبارى باسىنا اياز اتاسىنىڭ قالپاعىن كيىپ، يەگىنە ساقالىن سالىپ جۇلىنىپ تۇر. ساحناعا شىققان ءانشى دە ايعايعا باستى.
– الدا كەلە جاتقان جاڭا جىلدارىڭىزبەن! جاڭاجىل قۇتتى بولسىن! – ارى قاراي ناقتى ەستىلمەيدى.
سالىنىم سۋعا كەتىپ، سۇلكىنىم ءتۇسىپ تۇردىم دا قالدىم. تۇردىمدا تاعىدا تاعات قىلىپ تۇرا الماي ورتالىق الاڭعا قاراي ۇشتىرتا جونەلدىم. ءبىر ويىم تاۋەلسىزدىك كۇنى مۇندا بولماسا ،سوندا شىعار دەگەن ۇمىتپەن. ەكى وكپەمدى قولىما الىپ جۇگىرگەن كۇيى جەتتىم – اۋ ايتەۋىر. ورتالىق الاڭ ءوز ورنىندا جاعالاي تىزىلگەن سانسىز شىرشالار شىراقتارمەن شاعىلسىپ جارقىراپ تۇر. شىدامىم شەگىنە جەتتى ايعاي سالدىم.
– تاۋەلسىزدىك كۇنى كەلدىڭبە قايداسىڭ؟
– مۇۇۇۇىىىننندااامىىىنن ، – الىستان ءۇزىلىپ – ءۇزىلىپ ەستىلدى بۇل داۋىس.
– كەلگەن بولساڭ قايداسىڭ كەلگەنىڭدى ءبىلدىرشى؟ – دەپ ايعايلادىم.
– ءاي، قاراعىم – اي! – بۇل جولى داۋىس جاقىننان شىقتى.
مىنا ،قالىڭ شىرشالارىڭنىڭ اراسىنان اداسىپ ءجۇرمىن، كولەڭكەسىنەن كورىنبەي قالدىم، – دەپ ءدال قاسىمداعى كوپ شىرشانىڭ اراسىنان ءوڭىن بۇزىپ وكپەلەپ شىعا كەلدى دە، – ءاي اينالايىندار – اي! اتا – بابالارىڭ كەزىندە مەنى عاسىرلار بوي قايعىرا كۇتتى عوي. سوندىقتان دا قارا قازاقتىڭ كوز جاسىن كورىپ، ءدال وسى كۇنى مەن كەلدىم سەندەرگە، ەندى نەگە قالپاقتارىڭدى اسپانعا اتا قارسى المايسىڭدار، - دەدى.
– رەنجىمەڭىزشى ەندى، ءبىر ءاشۋىڭىزدى بەرىڭىز، - تاۋەلسىزدىك كۇنىن كورىپ كوزىمەن جاس ىتقىپ كەتتى.
– رەنجىمە، قالاي رەنجىمەيسىڭ، جىلدا كەلەم، جىلدا سول، جاساندىرىپ قويعان جالعان شىرشالارىڭنىڭ اراسىمەن اداسىپ كەتە بارام. اكىمدەرىڭ قايدا؟ كەلگەنىمدى حالقىنا نەگە حابارلامايدى؟!
– بار عوي ول كىسىلەر، قايدا باراد دەيسىز،بىراق بيىك -بيىك شىرشانى تىگىپ الىپ، سونىڭ باسىنا شىعىپ، ءدۇربىسىن قولىنا ءىلىپ، الىستاعى جاڭا جىلدى قايسىمىز بۇرىن كورەمىز دەپ تۇيەشە مويىندارىن سوزىپ وتىرعاندا، ءسىزدى سەزبەي قالعان عوي.
– ەندەشە، كەرەگىم بولماسا كەتەم دە قالام.
– ويباي، كەتپەڭىزشى باتىرەكە، – دەپ بالاعىنان جاتا كەپ جابىستىم.
– حانىمىز بولماسادا، حالقىمىز بار ،قارسى الار ءسىزدى دۇرىستاپ، تويلاتار، سۇيتكەنشە بولعان جوق، الاڭعا الدە قايدان دومبىراسىن قولتىقتاپ ەكى اقىن كەلدى، قالامىن قايراپ ءتورت جۋرناليست كەلدى، ەگدە تارتقان ەكى جازۋشى كەلدى، الپىستان اسقان التى تاريحشى كەلدى، قىرىق تەمىردىڭ قىلاۋىنداي قۇراپ -سۇراپ جەتىم قىزدىڭ تويىنداي تاۋەلسىزدىك كۇنىن قارسى الىپ تويلاپ جاتتىق.
ءجۇمادىل جارقىنبەك
