ءبىز قايدا بارىپ كىرەمىز،
نە ءتۇرىن كورىپ مازاقتىڭ؟
زاماندا ءومىر سۇرەمىز،
ءقادىرى كەتكەن قازاقتىڭ!
بۇگىندە كىلەڭ قۇل كەششە،
ءبىر بالە تاپپاي سۇيكەنەر،
اسىپ تا تاسىپ كۇن كەشسە،
«ءشۇلدىر» مەن «ءشۇلدىر بيكەلەر»،
كەۋدەسىن توسىپ داۋىلعا،
ءۇمىتىم ءبىر كۇن وشە مە؟
ال قازاق، قىردا اۋىلدا،
ولمەستىڭ كۇنىن كەشە مە؟
ءىلدالالا مەنەن ارەڭمەن
كۇن كەشىپ ءجۇر ەك وڭگەمىز.
بولماستان بابى اۋەلدەن،
تەنتىرەپ كەتتى تەڭگەمىز!..
سەن بارمىز جانە مەن بارمىز،
تۇبىمە مىناۋ جەتپەسىن!
ەندىگى ءۇمىت تەك جالعىز:
تەنتىرەپ قازاق كەتپەسىن!..
قايدا، بەزىپ كەتەيىن؟..
سەزىم جايلى جىر جازسام،
ول دا جۇرتقا جاقپادى.
ءوزىم جايلى جىر جازسام،
ول دا قىرتقا جاقپادى.
بوس سوزدەردى تارك ەتىپ،
دەمالايىن دەسەم دە.
بىردەڭە ايتسام، سارت ەتىپ،
ءسوز وتپەدى ەسەرگە...
مىنا مەنىڭ سورىما،
ءبىر تياناق تاپپادىم.
ءسوز قۋعاندار توبىنا،
مەن ءبارىبىر جاتپادىم.
«پارتيادان شىققانمەن
جاعالاپتى بيلىكتى...»،
ءوستىپ، شاتىپ، بۇتقانمەن،
قايران جۇرەك، شيرىقتى...
«ەندى جۇماش، قىزىعى،
ماحابباتقا كوشىپتى»،-
دەگەن جۇرتتىڭ بۇزىعى،
وڭدى، سولدى ەسىپتى.
باسىم قاتتى اعايىن،
قالمادى ايتار ءسوزىم دە.
كىمگە، قالاي جاعايىن،
وڭبايمىن-اۋ، ءوزىم دە...
«مەن، نە دەپپىن، نە دەپپىن؟..»
ءسوز ۇقپادى ال، مىناۋ.
«ەكى وت» ەمەس، كوپ وتتىڭ،
ورتاسىندا قالدىم-اۋ...
اناۋ، الاي تارتادى،
مىناۋ، بىلاي تارتادى.
ءتوزىمىمدى سارقادى،
قۇرعىر جۇرەك شارشادى.
كىمگە، نەممەن جاعايىن،
ايتىڭدارشى، نە ەتەيىن؟
سونىمەنەن، اعايىن،
قايدا بەزىپ كەتەيىن؟..
نە اكەسىنىڭ قۇنى بار؟..
«التىندامىن...»، «مىستامىن...»،
كىمدەر جاسار قىسپاعىن؟
وسەكشىلەر سوزىنەن،
جىندى ادامعا ۇقسادىم.
ءتوزىمىمدى سارقادى،
نە قۋلارى بار، تاعى.
مەنى الاي تارتادى،
مەنى بۇلاي تارتادى.
دۇرىس ءسوزدى ۇعىنار،
جاتىپ الىپ، بۇعىنار،
ايتىڭدارشى، ولاردىڭ،
نە اكەسىنىڭ قۇنى بار؟..
نە ايتارىمدى بىلمەيمىن...
ءسوز ۇعاردى تاپپايسىڭ،
تاعى تىنىش جاتپايسىڭ.
تۇسىنىكتى - جامانى،
جاقسى ايتساڭ دا جاقپايسىڭ.
بەرەتىن بوس «ەڭىرەي»،
ءتوزىمىم دە تەمىر، ەي.
مىنا زامان، نە زامان،
مىناۋ قانداي ءومىر ەي؟
جىلامايمىن، كۇلمەيمىن،
تاعى تىنىش جۇرمەيمىن.
ايتار ءسوزىم تاۋسىلدى،
نە ايتارىمدى بىلمەيمىن...
بىلگەن ... مىجىسىن...
نەگە ولارعا بوقتاتام،
نەگە ولاردى توقتاتام؟
«بومبا بولىپ جارىلسام با؟» دەپ كەيدە،
ءوزىمدى-وزىم توقتام...
ال، ىشتەرى تار ەكەن،
ىشكەندەرى بال ەكەن.
بۇل قازاقتان ءسوز قالماعان دەسەك تە،
ولمەپتى ولار، بار ەكەن.
سەندەر، جۇرەك سىزىسىڭ،
ساتقىنداردىڭ ءىزىسىڭ.
ماعان تيىسكەن وندايلارعا نە ايتام،
بىلگەن ب...ن مىجىسىن...
عالىمجاندا نە اكەسىنىڭ قۇنى بار!..
تىرناپ اشىپ، ىشتە جاتقان جارانى،
ۇستى-ۇستىنە توپىرلاتىپ جالانى،
مەن بۇلاردىڭ تۇسىنبەدىم ماقساتىن،
جاقسى ادامعا نەگە كۇيە جاعادى؟
ولار جاققان قارا كۇيە، تابادان،
قارا عانا قالادى ەكەن «قارادان».
سوندا بۇلار شەتتەرىنەن – «اق» تاعى،
ءبىزدىڭ جىگىت، كىنالى مە اناعان؟
كور تىشقانداي، ىندەرىنە تىعىلار،
مەن بىلەمىن، «قىزىلى» بار، «سۇرى» بار.
سونشالىقتى قارا كۇيە جاعارداي،
عالىمجاندا نە اكەسىنىڭ قۇنى بار؟..
قايدا، بەزىپ كەتەيىن؟..
سەزىم جايلى جىر جازسام،
ول دا جۇرتقا جاقپادى.
ءوزىم جايلى جىر جازسام،
ول دا قىرتقا جاقپادى.
بوس سوزدەردى تارك ەتىپ،
دەمالايىن دەسەم دە.
بىردەڭە ايتسام، سارت ەتىپ،
ءسوز وتپەدى ەسەرگە...
مىنا مەنىڭ سورىما،
ءبىر تياناق تاپپادىم.
ءسوز قۋعاندار توبىنا،
مەن ءبارىبىر جاتپادىم.
«پارتيادان شىققانمەن
جاعالاپتى بيلىكتى...»،
ءوستىپ، شاتىپ، بۇتقانمەن،
قايران جۇرەك، شيرىقتى...
«ەندى جۇماش، قىزىعى،
ماحابباتقا كوشىپتى»،-
دەگەن جۇرتتىڭ بۇزىعى،
وڭدى، سولدى ەسىپتى.
باسىم قاتتى اعايىن،
قالمادى ايتار ءسوزىم دە.
كىمگە، قالاي جاعايىن،
وڭبايمىن-اۋ، ءوزىم دە...
«مەن، نە دەپپىن، نە دەپپىن؟..»
ءسوز ۇقپادى ال، مىناۋ.
«ەكى وت» ەمەس، كوپ وتتىڭ،
ورتاسىندا قالدىم-اۋ...
اناۋ، الاي تارتادى،
مىناۋ، بىلاي تارتادى.
ءتوزىمىمدى سارقادى،
قۇرعىر جۇرەك شارشادى.
كىمگە، نەممەن جاعايىن،
ايتىڭدارشى، نە ەتەيىن؟
سونىمەنەن، اعايىن،
قايدا بەزىپ كەتەيىن؟..
جۇماش كوكبورى
پىكىر قالدىرۋ