اسپان اپتاپ،

جەر – توزاق،

اي قاپ-قارا،

بiر ۋىس بوپ تارىلىپ بايتاق دالا،

بiر قورقىنىش، بiر ۇرەي بويدى بيلەپ،

تەرەزەمە قارايمىن جايلاپ قانا.

نەگە ۇركەمiن، اپىر-اۋ، جاتا تۇرماي،

كۇنام جوق ەد قورقاتىن، قاشاتىنداي.

كەلدi انە! كەۋدەممەن باسا قالدىم،

بiر الباستى ەسiكتi اشاتىنداي.

قارا پالە تiسi اپپاق، كوزi قىزىل،

بەتiن جاپقان شاشى دا، ءوزi دە ۇزىن،

قارق-قارق كۇلiپ، كۇركiرەپ سويلەپ كەتتi،

ءدۇرسiلدەگەن كەۋدەمنiڭ سەزiپ ءۇنiن:

«قىرىققا كەپ ەش جىنى باسىلماعان،

ءجۇر، كەتەمiز، سورلى ىشكىش، اقىن بالام! –

دەپ الگi ەلەس ءتونiپ كەپ تارتقىلايدى. –

وياتپا، ءجۇر، ۇيىقتاسىن قاتىن-بالاڭ».

جان قىسىلدى، حالiم جوق، قاۋقارىم جوق،

«ءتىل بايلانىپ باسىمدى شايقادىم تەك،

جاتا قالىپ جابىستىم ەتەگiنە، –

ەندى ىشپەيمىن شىن ايتام»،  ايتامىن، – دەپ.

ەكi كوزi وت شاشىپ ۇكiدەيiن،

دەدi بىلاي، بار تۇگi تiكiرەيiپ:

 – ءوزiن ءوزi قورلاعان سەن بايعۇستى

دەپ كەلiپ ەم ءدال بۇگiن بiتiرەيiن.

كوردiم ەندi،

بارىڭدى بiر اقتاردىم،

Iش، بەيشارا، سول بولسا بۇلاق-بالىڭ!» –

دەدi داعى الگi ەلەس كەتە بەردi،

مەن ەس-تۇسسiز ەسiكتە قۇلاپ قالدىم.

مىرزان كەنجەباي