...شىجىعان شىلدە بولاتىن. باسىمدى كوتەرگەندە ايالدامادان اسىپ بارا جاتقانىمىزدى كوردىم دە، كىتابىمدى جابا سالا ورنىمنان ۇشىپ تۇردىم. اۆتوبۋستىڭ سوڭىندا وتىرعان مەن - كوزدى اشىپ جۇمعانشا الدىڭعى ەسىكتىڭ جانىنان ءبىراق شىقتىم. تەجەگىشتى بىردەن باسقاندا، كونترولەر بالاعا كەلىپ سوقتىعىسقام، ءوزىمنىڭ دە سالماعىم جەڭىل ەمەس، ءبىر جاپىراق بالانىڭ ءتۇرى وزگەرىپ كەتتى.
كەشىرىم سۇرادىم دا، ىتقىپ شىعىپ، جولدان وتە قويايىن دەپ اينالاما قاراسام، تولعان كولىك. جول ەرەجەسىن ۇمىتىپ تا كەتتىم. سەبەبى، كۋرسقا كەشىگەتىن بولساڭ، ايىپپۇل تولەيسىڭ. بۇل دا جاقسى ىنتالاندىرۋ امالى. كىم جايدان-جاي بىرەۋگە اقشا بەرگىسى كەلەدى دەيسىڭ.
***
...ساباقتان شىعا سالا سامال جەلدى سەزىنىپ، ساياباققا كىتاپ وقۋعا بارعان بولاتىنمىن. جيىرما مينۋتتان سوڭ ەلۋ بەستەر شاماسىنداعى اتا جانىما جاقىنداي بەرە ءبىر نارسە دەپ كۇبىرلەدى دە، قولىن مەنىڭ جانىما نۇسقادى... نە ايتىپ تۇرعانىن بىردەن ۇعا قويدىم.
قۇلاعىمداعى مۋزىكانى ءسوندىردىم دە: «ءيا،وتىرىڭىز، ارينە» - دەپ جاۋاپ بەردىم. ءبىراق، ازدان سوڭ ءوز جاۋابىما قاپالانىپ قالدىم.
جايعاسىپ وتىرعان سوڭ الگى قارت ءوزىن، رەجيسسەرمىن دەپ تانىستىردى. مەنىڭ سۇلۋلىعىما تامسانىپ، الىستان بايقاپ كەلگەندىگىن ايتتى. ازداپ قىسىلىڭقىراپ قالدىم.
«سەن قىزدان شابىت الىپ تۇرمىن، ءجۇزىڭ جىلى، بويىڭدا قاراپايىمدىلىق بار. مەن سەنى الەمدەگى ەڭ سۇلۋ دەي المايمىن، ءبىراق وتە تارتىمدى قىزسىڭ. قاسىڭ مەن كوزىڭ سونداي جاراسىمدى» - دەگەن سوزدەردى ايتا باستادى. قايدا وقيتىنىمدى، مەكەن-جايىم مەن اكە-شەشەمنىڭ جۇمىسىن سۇراستىردى.
ماماندىعىم جۋرناليست دەي بەرگەندە، ءوزىن «ستۆ» ارناسىنىڭ ديرەكتورىمىن دەپ تانىتىردى دا، جۇمىسىنا باستى رولدەگى اكتريسا ەتىپ العىسى كەلەتىندىگىن ايتتى.
مەن بىردەن سەسكەنىپ: «اتا-اناممەن سويلەسۋىم كەرەك. مەن ءسىزدى تانىمايمىن عوي، مۇلدە» - دەپ اۋزىمدى اشا بەرگەندە: «ولارعا ايتۋشى بولما، بۇل ونەر عوي. سەن بۇل سالادا جۇرگەندە ءوزىڭ شەشىم قابىلداۋىڭ كەرەكسىڭ» -دەدى دە، ءبىرتۇرلى اقتالا باستادى.
«مەن ساعان قيانات جاسامايمىن، قورىقپا، جامان ويىم جوق. مەن ونەر ادامى بولعان سوڭ شابىتتانامىن. مەن تانيتىن قانشا اكىم، مينيستر، شىرىگەن بايلار بار» - دەمىن تارتىپ، كوزىن ارى-بەرى جۇگىرتىپ: « كوبىندە جاس قىزدارعا قيانات جاساپ كەتەدى» - دەدى. بويىمدى ۇرەي بيلەپ، جۇرەك قاعىسىم جيلەپ كەتتى.
تىنىسىم تارىلا باستاعان، ۇيالى تەلەفونىمنىڭ شىرىلداعانىنان سەلك ەتە ءتۇستىم. قوڭىراۋ شالعان ادام قىسقا دا نۇسقا قايىردى. مەن قورىققاننان وز-وزىممەن سويلەسىپ وتىرا بەردىم. از ۋاقىتتان سوڭ، مەنى وزىنشە ءبىر مۋزاعا اينالدىرىپ تۇرعان «رەجيسسەر» ءۇن ءتۇنسىز ورنىن تۇرىپ كەتە بەردى. ونى توقتاتۋعا مەن دە ۇمتىلعان جوقپىن.
الگى «اكتريسا» قايدا قالدى؟
وسى سۇراقتىڭ جاۋابىن تاپقان وقىرمان – مەنىڭ ويىمدى ءسوزسىز ءتۇسىنىپ وتىر دەپ ويلايمىن.
بۇگىنگى جانتالاس زاماندا الداۋ مەن ارباۋ سىندى ادام جيىركەنەتىن وقيعالار كوبەيىپ بارادى. اۋىلدان كەلگەن مۇندايدان ەش حابارى جوق ارۋلارىمىزدىڭ تاعدىرىنىڭ كۇل-تالقانىن شىعاراتىن يمانسىز، ارسىز، نامىسسىز جىگىتتەر، ءتىپتى، وزدەرىڭىز كۋا بولىپ وتىرعانداي قارتتارىمىز دا بار ەكەنى كۇن ساناپ دالەلدەنىپ كەلەدى.
قىز – بولاشاق ۇرپاقتىڭ تاربيلەۋشىسى. الەمدى تەربەتەتىن ارداقتى انا ەمەس پە؟ قىزعا قيانات جاساۋ – باقىتقا جەتكىزەر جول ەمەس. قيانات جاساۋ – اللانىڭ اۋلاق بول دەگەن ىستەرىنىڭ ءبىرى.
جانى نازىك، قاراكوز قىزدارىمىز امان بولسىن. ادالدىق پەن ادامگەرشىلىك – ازاماتتارىمىزدىڭ باستى قۇندىلىقتارىنا اينالسىن، اعايىن!
