ەي، الاتاۋ، ەي، الاتاۋ... الاتاۋ دەيمىن! الاتاۋ-اۋ، ءسال الاسارشى؟ ءسال عانا تومەندەشى؟ جەتە الار ەمەسپىن ساعان... ايتارىم بار! الاتاۋ، سىرلاسايىقشى؟ ادامدار مەنەن شارشاعان سياقتى. جالىقتىرعانمىن-اۋ ءبارىن شاماسى...

الاتاۋ، سەنەن ميلليون ەسە كىپ-كىشكەنتاي مىناۋ مەنىڭ ءوزىمنىڭ جان-دۇنيەمدى جارىپ، ءون بويىمدى جوق قىلارلىق مۇڭىم، قايعىم، قۋانىشىم ءبىر باسىما جەتەرلىك. جاراتقان ادامعا كوتەرە الماس سىناق بەرمەيدى دەيدى. دەگەنمەن دە، كەيدە جۇرەگىم جارىلارداي اۋىرىپ، بۇكىل دەنەمدى ءبىر نارسە ورتەپ جىبەرەدى! كىشكەنتاي سىناققا شىداماي، ءوزىمدى قۇزدان لاقتىرعىم كەلەتىن ساتتە سەنى ويلايمىن!

الاتاۋ، نەتكەن اسقارسىڭ! سەندەي بولسام، مىناۋ قايعى-cىماق دۇنيەلەر تۇك تە بولماي قالار ەدى! سەن دە كورگەنىڭ مەن باۋىرىڭا كەلىپ مۇڭىن شاققان پەندەلەردىڭ سىرىن، سونشا مىڭجىلدىق قۇپياڭا شىداي الماي جارىلساڭ، نە بولماق؟!

مەن ول... مەن كىپ كىشكەنتاي، بار-جوعى ماڭىزدى ەمەس جۇرگەن بىرەۋمىن عوي. الدەبىر كۇنى جارىلىپ كەتسەم دە، الماتىنى ارمانسىز ارالاپ، باقتارىندا قىدىرعان، كوك اسپانىن كورىپ قۋانىپ، مەدەۋىنىڭ مۇزىن ءسۇيىپ، كوكتوبەسىن تالاي اسقان، كوشەلەرىن كەزىپ وتكەن، بولىپ – بولماعانى دە بەيمالىم، ەشكىمگە دە قىزىقسىز بىرەۋ كەۋدەسىنە سىيماعان تىنىمسىز ۋايىم مەن ميىن جەگەن سانسىز ويلاردان كەتتى دەر. كەتتى دەر دە، ەكى-ۇش كۇن ازا تۇتىپ قويا سالار.

ال، سەن! ال، سەن جارىلساڭ... جو-جوق! ەشقاشان! سەن ولاي ەتپە، الاتاۋ، جاراي ما؟ ايتپەسە، ورىنىڭ ويىلىپ، مىناۋ الماتىم قورعانسىز قالادى! سەن، سەن سولاي تۇرا بەر، جاراي ما؟! قانشا ازاپتانىپ، قانشا قامىقساڭ دا، سەن سولاي تۇرا بەرشى؟ ءالى تالاي تاريحتىڭ كۋاسى بولىپ، تالايدى وتكەرۋىڭ كەرەك قوي! قاباعىڭا قار جاۋىپ، باۋىرىڭدا گۇل جايناپ، جانارىڭنان جاس تامىپ، اسپانىڭدا كۇن جارقىراپ... تۇرا بەر سولاي. سەن سولاي ادەمىسىڭ! سەن سولاي ەرەكسىڭ! سەن قازاققا كەرەكسىڭ!...

الاتاۋ، سەن راسىندا اسقارسىڭ! كەيدە، بىلەسىڭ بە... كەيدە مەن سەن بولعىم كەلەدى...

الاتاۋ، ەتەگىڭدە تىنىعىپ، كەۋدەڭە باسىمدى قويىپ، مىزعىپ الايىنشى... تىم قۇرىعاندا، كولەڭكەڭدە سايالايىنشى؟... ءبىر ءسات قانا...

ماقپال سەمباي