گۇلايىمدى الماس تىنىش ءبىر كافەگە شاقىردى، سەبەبى اڭگىمەسى ۇزاق ەدى. ولار مۇنداي «قىمباتىراق» كافەدە كەزدەسپەيتىن، ءبىراق ءبارىنىڭ جوسپار بويىنشا جاقسى اتموسفەرادا ءوتۋى ءۇشىن الماس وسى جەردى تاڭدادى. بۇل جولى الماستىڭ جۇزىندە ءبىر سالقىندىقپەن قاتار قوبالجۋ بار.
بيىك تۋفلي كيىپ، كىشكەنە عانا سومكەسىن اپپاق قولىنا قىسىپ ۇستاپ، ءوزىنىڭ سۇلۋلىعانا سەنىمدى كەيىپپەن كافەگە كىرىپ كەلگەن ساتتە ەركەكتەردىڭ دەمى اۋادا قالقىعان كۇيى قالدى. الماستىڭ بەتىنەن ءسۇيىپ امانداسپاس بۇرىن ەرنىن تىلىمەن ءبىر قايتارا سۋلاپ العانى ەركەكتەردىڭ دىمىن قۇرىتىپ-اق كەتتى، اتتەڭ. ءبارى الماستى باقىتتى جىگىت سانادى، ءسىرا. «تالعامى بار ەكەن»،-دەپ...
ولار ءبىر-بىر بوكال كوكتەيلگە عانا تاپسىرىس بەردى.
-جانىم، كوڭىل-كۇيىڭ جوق قوي؟-دەپ باستادى گۇلايىم ونىڭ سولعىن جۇزىنە جىميا قاراپ. الداعانى. الماسقا ونىڭ «جانىم» دەپ ايتقانى مۇلدە ۇناعان جوق، سەبەبى جاساندىلىققا جاقىن...
-سەن باقىتتىسىڭ عوي،-دەدى الماس. ءسويتتى دە، اشۋلانىپ وتىرعانىن سەزدىردى.
-نە بولىپ قالدى، جان؟
-كەشە تۇندە قايدا بولدىڭ؟
-ايگەرىمدىكىندە؟..
-ايگەرىمنىڭ ادرەسى قايدا؟
-اباي مەن جاروكوۆ كوشەسىنىڭ قيىلىسى...
-ا، سەن نەگە ناۋرىزباي باتىر مەن ششيەۆچەنكو كوشەسىندە ءجۇردىڭ؟
گۇلايىمنىڭ بەتىنە قان لاپ قويىپ، بوتاداي كوزدەرى ارى-بەرى ويناقشىپ:
-جان... پروستو ايگەرىم...
-جوق، ايتپا، ماعان...
-جان، جوق، ءبىز ايگەرىم ەكەۋىمىز عانا تاماقتاندىق كافەدەن...
-نەگە مەنى الدايسىڭ؟
-مەن سەنى الدامادىم... پروستو سەن ۋايىمداپ قالماسىن دەدىم... سەن قىزعانشاقسىڭ عوي. –الماس بەدىرەيگەن قالپى وتىرا بەردى. ۇنسىزدىك گۇلايىمنىڭ جانىن جەپ، تىپىرشىتىپ جىبەردى دە، اقىرى شىداماي: -ايگەرىم ەكەۋىمىز عانا وتىردىق دەيمىن، جانىم،-دەدى.
-مەن نەگە سەنۋىم كەرەك؟
گۇلايىم سابىرسىزدانىپ، قولىنا تەلەفونىن الدى داعى، ايگەرىمگە قوڭىراۋ شالىپ، «قاتتى ەستىلەتىن» رەجيمگە قويدى.
-اللو، ايكا، كەشە تۇندە كافەدە كىم-كىم بولدى ايتشى؟
-م-م-م؟.. ەكەۋىمىز عانا وتىردىق قوي،-دەگەن ايگەرىم تۇتقانىڭ ار جاعىنان سويلەگەن ءسوزىن بىتىرتپەي بايلانىستى ۇزە سالدى.
-سەن ماعان سەنبەيسىڭ!-دەدى قولى دىرىلدەي باستاعان گۇلايىم.
الماس ميىعىنان جىميدى دا، تەلەفونىن گۇلايىمنىڭ الدىنا يتەرە سالدى. سۋرەتتە ۇستەل باسىندا: گۇلايىم، ايگەرىم تاعى ءبىر جىگىت... سۋرەتتى جاقىنداتىپ قاراساق، تۇراردى كورەر ەدىك.
-جان؟!-دەدى گۇلايىم شىنايى جالىنىشتى ۇنمەن. الايدا الماستىڭ جۇزىندەگى سالقىن ءبىر لەپ ونىڭ بەتىن قايتارىپ تاستادى. –ول مەنىڭ دوسىم. ايگەرىم ەكەۋىمىزدىڭ دوسىمىز. پروستو سەن مەنى قىزعاناسىڭ... سوسىن ايتپادىم. ءبىزدىڭ ارامىزدا ەشتەڭە جوق. –الماستىڭ جانارىنداعى وكپەنى كورىپ، جۇرەگى دۇرسىلدەپ كەتتى. –جان؟! ونىمەن دوس بولىپ جۇرگەنىمىزگە ءۇش جىل بولدى. ونىڭ ارتىق ويى جوق. –ءۇن جوق. –نەگە ماعان سەنبەيسىڭ؟
الماس دىمىن قۇرىتىپ، سويلەمەي وتىرىپ الدى دەرسىڭ. گۇلايىمدى بەزەرىپ العان جىگىتىنىڭ مىسى باسىپ... قاراڭعى بولمەگە كىرىپ كەتكەندەي... تۇمشالانىپ... تۇنشىعىپ... دەمى ءبىتىپ...
-سەن ماعان سەنبەيسىڭ...-دەدى ول، ءدىرىلى بار داۋىسپەن. –سەن مەنى سۇيمەيسىڭ!
-سۇيەمىن سەنى.
-سۇيسەڭ سەنەر ەدىڭ ماعان...
ء-سۇيۋ بولەك... سەنۋ بولەك.
-ول مەنىڭ دوسىم عوي. ءبىز بىرگە كيىم ساتىپ الۋعا بارامىز، بىزگە اقىلىن ايتىپ، كومەكتەسىپ جۇرەدى... ونىڭ سۇيگەن قىزى بار.
-ول ءوزى جىگىت پە، الدە...
-تۇرار جاقسى جىگىت، ولاي ايتپا.
-جىگىت قۇساپ جۇرمەي مە، قىزداردىڭ «پودرۋجكاسى» بولماي...
-سەن تۇسىنبەيسىڭ مەنى،-دەپ، قىز دا قىزا ءتۇستى. –قايداسىڭ، كىممەن ءجۇرسىڭ، نە ىستەپ ءجۇرسىڭ دەپ شىعاسىڭ. مەن دە اداممىن عوي... قۇداي ساقتاسىن، مەن ونداي قىز ەمەسپىن. ورنىمدى بىلەم. اقىرى سەنبەيدى ەكەنسىڭ، وسىمەن قويايىق ءبارىن.
-مەن سەنى وزىڭنەن جاقسى بىلەم عوي، گۇلايىم... سەنىڭ جانىڭ جىلتىرعا قۇمار. كينو، مۋزىكا، تەلەديدارعا ابدەن تويىپ قالعانسىڭ... «مودنا» كيىنىپ، «ستيلنو» جۇرگىڭ كەلەدى... قىمبات-قىمبات جەرلەردە وتىرعاندى ۇناتاسىڭ. جىگىت «دوستارىڭ» بولادى، ولارمەن جاسىرىن كەزدەسەسىڭ... ءبىراق، سەنىڭ ويىڭشا وسىنىڭ ءبارى «نورمالنو» دا. ال ماعان ۇنامايدى. جاي عانا ءومىر ءسۇرۋ دەگەندى تۇسىنبەيسىڭ سەن... –ۇنسىزدىك. –«جانىم» دەپ اتاعانىڭدى جەك كورەمىن، بىلەسىڭ بە، نەگە ەكەنىن؟ تۇراردى دا «جانىم» دەيسىڭ عوي. –گۇلايىم سەلك ەتە قالىپ، كوزى شاراسىنان شىعىپ كەتە جازدادى. – مەنىڭ پروگرامميست دوسىم بار. سەنىڭ بۇكىل جازعان حاتتارىڭدى وقىپ قويعانمىن.
ء-بىز ءبىرىمىزدى ءسويتىپ اتايمىز. ءبىز دوسپىز، ارامىزدا ەشتەڭە جوق. سەنسەڭ دە، سەنبەسەڭ دە – سول. ەگەر، تۇراردى جاقسى كورگەن بولسام، سەنىمەن مۇنىڭ ءبارىن باستاماس ەدىم.
-مەن ارامىزدىڭ تازا بولعانىن قالادىم. ارتىق دوس، ارتىق ءجۇرىس، وتىرىكتى ارالاستىرىپ، ءبارىن قيىنداتىپ العان ءوزىڭ... جوق، مەن سوزىمنەن تايمايمىن، سەنى سۇيەمىن. «پودرۋجكاڭ» بولسا، «پودرۋجكاڭ» شىعار، ءبىراق مەن ەندى ساعان سەنە المايمىن، كەشىر...
گۇلايىم ورنىنان اتىپ تۇرىپ، تاكاپپار جۇرىسىنەن تانباستان ەسىككە بەتتەدى. كافەدەگى ەركەكتەر الماستى «اقىماق» دەپ ويلادى، ءسىرا...
-وفيسيانت، سچەتتى بەرشى،-دەگەن الماستىڭ ءسوزىن ەستىگەن گۇلايىم ونىڭ ارتىنان شىعاتىنىنا سەنىمدى ەدى. كەۋدەسىن تىك ۇستاعان قالپى كوشە بويىنان تاكسي توسىپ تۇرعان ساتتە ارتىنان الماس كەلىپ قۇشاقتاپ العانىن كۇتتى... ءتىپتى، قالاي قارسىلاساتىنىن قيالداپ، «جىبەر، مەنى، سەن اقىرى سەنبەيسىڭ ماعان» دەگەن سوزدەردى دە دايىنداپ ۇلگەرگەن. سوندا دا، ءوزىنىڭ الىسقا بارمايتىنىن، الماستىڭ ىرقىنا باعىنىپ قالاتىنىن سەزدى.
كافەدەن شىعىپ كەلە جاتقان الماسقا «قاراپ قويمايىن» دەپ، ءوز-وزىن ارەڭ ۇستادى.
الماس كولىگىنىڭ ەسىگىن تارس جاۋىپ، زۋىلداي جونەلدى. گۇلايىم جالت بۇرىلىپ قاراعاندا الماستىڭ كولىگى كەرى اينالمايتىنىنا كوزى جەتتى. كەتتى. كەلمەيدى.
گۇلايىم تۇرىپ-تۇرىپ جىلاپ قالدى.
الىشەر راحات
پىكىر قالدىرۋ