وتە ءبىر ۇلكەن ادامنىڭ اكەسىن جەرلەۋگە باردىم.
«مىنا ءمايىتتى ەندى كىم قويادى ورنىنا؟»، - دەسەم ەشكىم تۇرمادى.
دۇنيەدەن وتكەن كىسىنىڭ بالاسى دا تۇر جانىمىزدا. كوستيۋم شالباردى قاتىرىپ كيىپ العان، قىرى قىلىشتاي بولىپ تۇر. ۇستىنە تيگەن توپىراعىن قاعىپ-قاعىپ قويادى.
- مىنانىڭ بالاسى بار ما؟ – دەدىم مەن.
- ءيا، بار.
- كىم؟
- مەنمىن.
- مىنا اكەڭدى قويمايسىڭ با؟ – دەسەم، «وزدەرىڭ قويا سالىڭدارشى، وزدەرىڭ قويا سالىڭدارشى» دەيدى قاشقالاقتاپ.
- ە، استاپىراللا، سەن قورقىپ جاتقان بۇل ەشەك ەمەس، بۇل يت ەمەس، بۇل – سەنىڭ اكەڭ عوي، ءازيز اكەڭ، سەنى دۇنيەگە كەلتىرگەن اكەڭ ەدى عوي بۇل. سەنىڭ ەڭ ءازيز، ەڭ جاناشىر اكەڭ ەدى عوي. ەندى ولگەننەن كەيىن كەرەك بولماي قالدى ما؟! ولىكتەن قورقام دەيدى، بۇل ولىك سەنىڭ اكەڭ.
عايبات ايتۋعا قورىقپايمىز، وسەك ايتۋعا قورىقپايمىز، سيگارەت، ناسىباي شەگۋگە قورىقپايمىز، بىرەۋدىڭ ارقاسىنان جازۋعا قورىقپايمىز. اكەمىزدى ۇستاپ، قابىرگە قويۋدان قورقامىز با؟
ءابدىعاپپار سمانوۆ
پىكىر قالدىرۋ