ءبىزدىڭ قالا
الىستان سۇراسادى قالىن ءبىلىپ،
تابىلماس تارىققاندا دوس قاسىنان.
ءبىر كەزگى ىدىرايدى قالىڭ جىگىت،
اجىراپ ارپا-بيداي قوسپاسىنان.
كوڭىلدەر ساعىنىسقان سالقىندايدى،
شارۋاسى، ءوز وتباسى اۋقىمدانىپ.
سۇراۋلى ساعات ءتىلى سارتىلدايدى،
شەشىمدەر ىزدەلەدى داۋ شىڭدالىپ.
اسا الماي اۋماعىنان ارىقتايدى،
باياعى باقىتتى شاق تامساندىرار.
كۇي تىنىپ، ءداستۇرلى ايتقان ءان ىقتايدى،
بالا جوق وسى كۇندە تالقان قۇمار.
دوس تۇگىل، اكە-بالا ساعىنىسپاس،
جۇمىسپەن ىزدەسەدى مىسى قۇرىپ.
كوڭىل دە باياعىداي الىپ ۇشپاس،
ويلاماس كوپتىڭ قامىن ءىشى بۇرىپ.
دۇنيە سۋىق قاباق وقشاۋلانعان،
«سەن تيمەسەڭ، مەن تيمەن بادىراق كوز».
پەيىل جوق كۇيىپ-جانىپ دوسقا اۋدارعان،
كۇن قايدا تابىساتىن جادىراپ تەز؟
قامتيتىن بارشا جۇرتتى تەكتى قايدا،
ىرشىماس،
جەلى شىققان دوپ سەكىلدى.
ادامدار بۇرىپ كەتتى بەتتى قايدا؟
الدامشى سەزىم سولىپ، دوس سەتىلدى.
جاۋابى اقشادا ما، باسقا دا ما؟
تۇرعان جوق ەشكىمگە ەشكىم ەمىرەنىپ.
تاس جۇرەك جاراسقانداي تاس قالاعا،
قويعانداي كوشەسىنە تەمىر ەگىپ...
وي ساناما، قوي سانا!
سەنىم ءار قيلى ءدىن الا حالىق،
قىرىق قۇراقتان قۇراما قالىپ.
ءداستۇر تاستاندى، باتىس باسسالدى،
بارامىز ءدالدۇرىش ءدۇبارالانىپ...
ايتپايدى اق جولدى ءتىرى مە «ءبىل!» – دەپ،
جەتپەسە بولعانى تۇبىمە ىندەت.
ادەپسىز دوكىر الەك سالۋدا،
سارقىلعان سانادا تىلىمە قۇرمەت.
جۇمساق مىنەزدى جۋىردا تاپپايسىڭ،
ءالسىزدى مىنەپ جەزدەي قاقتايسىڭ.
ءناپسى قۇلىنا اينالعان ناقۇرىس، –
«كوپىر» دەپ قويىلعان شىرىگەن تاقتايسىڭ...
وڭىپ تۇرعام جوق مەن دە ىنجىقپىن،
ىلگەرى باستىرىپ نەنى جىلجىتتىم؟
ىزگىلەر توبىن تولتىرۋ قايدا؟
سۋ قۇيا المادىم ىنىنە سۇمدىقتىڭ.
ەزىلدىم، ورتەندىم، دارمەنسىز بەيشارا،
توقىراپ تورىقتى ءتۇڭىلىپ وي-سانا.
ادام باققاندار ارام ولەدى، –
ونان دا شەت جايلاپ مىڭعىرتىپ قوي سانا!
اتتەڭ، اتتەڭ!
وتىز دەيمىز، ەلۋ دەيمىز ەنەرمىز،
دەپ ايتۋعا مۇمكىن بولار: «ەڭ ەرمىز!».
ەرتەڭ دەگەن ءبىر اللانىڭ قولىندا،
نە بولارىن بىلمەيمىز عوي كەلەر كۇز.
مەجە، جوبا، كومبە كەرەك باراتىن،
قاعىلعانى دۇرىس بولار قاناتىڭ.
اقشامەنەن ولشەنبەيدى الايدا،
كوركەم مىنەز، يمان قايدا، انا ءتىل؟!
ءدىڭى جۋان، بيىك بولسىن بايتەرەك،
دەپ كەلەسىڭ باسقالارعا باي تەڭەپ.
سىرتى ءبۇتىن، ءىشى ءتۇتىن، نە بەتىم، –
وزەگىندە شىرىك بولسا قايتەر ەك؟
«ەل» – دەگەنىڭ ادامداردان تۇرادى،
سول ينساننىڭ بولسا نەشىك كىر ارى؟
جۇرەكتەرى قوقىس الاڭ سەكىلدى،
قورعامايدى ىشكى الەمىن قىراعى.
ولشەپ ءجۇرمىز بيىكتىكتى قالتامەن،
ولشەپ ءجۇرمىز ۇلكەندىكتى كارتامەن.
كەمەلدىكتى كورسەتەمىز كەندەرمەن، –
كۇشتىلىكتى باعالايمىز بالتامەن.
ادامداردىڭ سەنىمىنە سەپتىگى، –
بولاتىنداي نە ىستەدىڭ بەك، بۇگىن؟
ميلليونەر تىزىمىنە ىلىنسەڭ،
جار سالاسىڭ دەپ ءوزىڭدى «تەكتىمىن»...
قۇندىلىقتار كوكىرەكتەن قۇرىعان،
ۇيات ءولىپ، ۇمىتىلعان قىبىلاڭ.
ادامداردى التىباقان اراز قىپ، –
قوزعاپ ءجۇرسىڭ، ىرىڭ-جىرىڭ قۇرى لاڭ.
پەندە قورقاۋ ءبىرىن-بىرى تالارداي،
كەزدەسكەندە وتپەيدى ولار الارماي.
جەپ وتىرعان الدىنداعى اسىنا،
ۋ سەكىلدى ۇمسىنادى تامارداي.
وشپەندىلىك كەرىپ كەتكەن تامىرىن،
سىزداتادى باۋىرىندا تاعى ءىرىڭ.
ىزەت، يبا، ءىلتيپاتتان قالعانبىز،
ءوزى بولىپ بارامىز ءبىز تاعىنىڭ...
ۇراندايمىز كەڭىردەكتى كەنەيمىز،
اقىل ازعان، سەزىم قاتقان، كەم ويمىز.
رۋحانيات سونشالىقتى سورلانىپ، –
كوركەمدىك پەن ماحابباتتان كەدەيمىز.
ماقتانايىق، وستىك-بوستىك، ورلەدىك،
«وتىزىڭمەن» شىعايىق تا تورگە ەرىپ.
ۇستىنى جوق، ۇسقىنى جوق ءدۇبارا، –
بولساڭ ونىڭ قاجەتى نە بوركەمىك!
تەگىمىزدى ءبىر عاسىردا تەپتىردىك،
جانىمىزعا جات شىرماۋىق ەكتىردىك.
كۇركەشەدە مۇگەدەكتەر مۇڭكيدى،
سول باياعى بولعانىمەن كوك تۇڭلىك.
ۇقساعانمەن ءبارى بىردەي پوشىمى،
بولا الماي ءجۇر بىرگە تۋعان ءدوس-ىنى.
قالما دەيسىڭ، العا دەيسىڭ، بايلىققا،
پەندەلەردىڭ ىندىنىنان شوشىدىم!..
سەلقوستىق پەن نەمكەتتىلىك بيلەگەن،
سانالاردى سيقىر ينە تۇيرەگەن.
مەنمەندىكتىڭ مىس تاۋلارى اسقاقتاپ،
يماندىلىق التىن تاۋى كۇيرەگەن.
مەنىڭ مۇڭىم – ادامداردىڭ ىشىندە،
مەندەگى ۇرەي – داڭعويلاردىڭ ىسىندە. –
...بىرتە-بىرتە بوتەندەنگەن سوزىندە،
قورقىنىشىم – وبىر، جەمىر تىسىندە!
وتىز دەيمىز، ەلۋ دەيمىز جەتەرمىز،
ىشكى باۋدى ىرىتتىك-اۋ بەكەر ءبىز!
بۇل حالىقتىڭ بۇلتتاماسىن اسپانى، –
ءبىزدى قويشى، ءدام تاۋسىلسا كەتەرمىز!
ادگونداعى اقىنعا
ءبولىنىپ وقشاۋ ايماقتان اقىن،
قيىردا جىلداپ، اي جاتقان اقىن.
ەرتتەپ مىنەسىڭ اقتانكەرىڭدى،
ورىسكە ايداپ قوي باققان اقىن.
اتا-انا قامىن ويلاتقان اقىن،
قوي سويىپ جۇرتتى تويلاتقان اقىن.
تىنىش دالا دا مىڭعىرتىپ مالىن،
ماڭىراتىپ قوزى، قوي باققان اقىن.
قالادا مىناۋ كەپتەلگەن كولىك،
تاستاعان جۇرتتى تۇتىنگە كومىپ.
ءبىر-بىرىن ادام شايناپ بۇركەردەي،
الا كوز اشۋ كەكتەنگەن ءتونىپ.
كەڭسەگە تاپ-تار قامالعان اقىن،
ساقالى، شاشى اعارعان اقىن.
الا قاعازبەن الا ميلانىپ،
ايلىقتى اڭساپ قادالعان اقىن.
تاپقانى تاپشى جولىنا، شايعا،
جۇبايدىڭ جەتپەي قولىنا پايدا.
وتپەيدى ولەڭ سوقىر تيىنعا،
ءومىرى يتتەي سورىنا ساي ما؟
قالادا اقىن قامىققان جۇدەپ،
تاعدىرى مۇڭلى تالىققان جۇرەك.
اكىرەڭ اكىمدەي سۇعاناقتانۋمەن،
الاتىن اقشا جوق حالىقتان كۇرەپ.
تايعاناپ بەتتە سويداقتاپ اتىڭ،
ەركىندىك سەندە جايداق شاباتىن.
الدىڭدا قويىڭ، باسىڭدا ويىڭ،
بۇل كۇندە سەن جەڭدىڭ، قوي باققان اقىن!..
ءبىر جاققا
كولىكتەر قۇيعىتادى ءوسىپتى ەكپىن،
كەلەدى الماتىدان كوشىپ كەتكىم.
تاڭ اتسا، كەش باتادى سەندەلىسپەن،
ءبىرى بوپ ءوتىپ بارام ءبوسىپ كوپتىڭ...
ءومىرىم جۇمىس پەن ءۇي اراسىندا،
مۇرشا جوق اعايىنعا قاراسۋعا.
جابىستىق شوڭايناداي قالا-جالعا،
كەي كۇنى تابىلمايدى قارا سۋ دا.
سۇر زامان بارا جاتىر ءبۇرىستىرىپ،
بولعانشا مىڭ ءىس جەتەر ءبىر ءىستى ۇعىپ.
تۇككە دە تۇرمايتىن ءبىر سەبەپ-سىلتاۋ،
جاتادى ادامداردى ۇرىستىرىپ.
زاماننىڭ دوڭگەلەگىن كىم قوزعايدى؟
كىم كۇلىپ، بۇل ومىردە كىم بوزدايدى؟
جەر سۋىق، ادام الا، ءدىنى بوتەن،
بيىكتەن ءبارىن كورىپ كۇن قوزدايدى...
ءبىر جاققا كوشەمىن-اۋ تاۋعا مۇمكىن،
بىلمەدىم سوزدەن باسقا ساۋدا كىلتىن.
اللاعا مىناجاتپەن وتسەم بولدى،
ءبارىبىر ىلىنەمىن اۋعا ءبىر كۇن.
وزەندى ورلەي جاعالاپ
ەرتىستىڭ بويىن جاعالاپ،
ەل-جۇرتىن كورىپ كەزىم ەم.
ازامات-ەرىن باعالاپ،
وت كورىپ ەدىم كوزىنەن.
جايىقتىڭ بويىن جاعالاپ،
تاريحتىڭ سىرىن سەزىم ەم.
حالىقتىڭ كوڭلى عالامات،
ارنادان اسقان سەزىم ەڭ.
ەدىلدىڭ بويىن جاعالاپ،
وكىندىم جاتقا كەتكەنىن.
جۇرەكتى سوققى جارالاپ،
اينالىپ قىسقا كوكتەمىم...
امۋردىڭ بويىن جاعالاپ،
ارعى ءبىر كەزدى ار-قىلدىم.
ارالعا جەتپەي قامالاپ، –
تابانى كەپكەن تارعىل قۇم.
سىرداريا بويىن جاعالاپ،
سىمباتتى-ارۋ، دەپ ءبىلدىم.
اڭى مەن قۇسى بالالاپ، –
جاعاعا كۇرىش ەكتىردىڭ.
ىلەنىڭ بويىن جاعالاپ،
قاپشاعاي، بالقاش تولقىدىم.
شابىتىم كەلدى جاڭالاپ، –
تولتىرىپ ورنىن ولقىنىڭ.
تاريحي مەكەن قازالى،
ءالىم اتانىڭ اۋلەتى.
ۇستانعان جولدى قازاعى،
اللانىڭ تۇسكەن ساۋلەسى.
ساپارعا شىقتىق اللا دەپ،
ساپار اتانىڭ ەلىنە.
بابالار جولىن جالعاپ ەك،
تامىر جايسىن دەپ جەرىمە.
جانقوجا رۋحى جالىنداپ،
ىرگەسى بەكىپ تۇلەدى.
ابىرويى اسسىن ارىنداپ،
امان دا بولسىن سىر-ەلى!
مۇباراك بولسىن تويلارىڭ،
مۇڭسىز بولىڭدار، تۋىستار.
قىزدارىڭ ءوسىپ قىرمىزى،
ۇلدارىڭ بولسىن تۋ ۇستار!
جوعالعان ەرلىك
دوسقا جاز، جاۋعا قاھار، جانى قايسار،
الىپتى ون ءۇش قاتىن انىق ايتام.
بولىپتى وتىز ءبىر ۇل، قىرىق قىزى،
ءوزى ءمارت، ءوزى باتىر ابىلاي-حان.
قىڭق ەتكەن ءۇن ەستىلمەي ءبىر قاتىننان،
ۇلدارى جاۋدى كورسە بىرگە اتىلعان.
قۇستار دا ءانىن تيىپ تىڭدايدى ەكەن،
قىزداردىڭ جەتسە سىڭعىر سىرعاسىنان.
تۇلەدى كىندىگىنەن قانشا قىران،
ءبارى دە مۇراگەرلەر حان تاعىنان.
ءداستۇرىن بۇزدى كەلىپ دارقان ەلدىڭ،
زوبالاڭ كەلدى ورىس سارشا قۇلدان.
سۇيرەتكەن زەڭبىرەكتەن وت بۇرىككەن،
حالىقتار بوسىپ-قاشىپ كەتتى ۇرىككەن.
حاندىعىم قۇلاپ بارا جاتتى سوندا، –
جالعاسىپ كەلە جاتقان كوك تۇرىكتەن.
«ۇيرەتتى» سوسياليزم بىلمەيتىندەي،
جىلاتتى ەندى قايتا كۇلمەيتىندەي.
ەركەكتىڭ ەركىن بايلاپ ءبىر ايەلگە،
جىگىتتەر ىنجىق بولدى پىلدەي-پىلدەي.
تۇقىمىن وسىرمەدى كوپ تاسىلمەن،
قويدى اكەپ الىستىرىپ وتباسىمەن.
قولىنا قاتىنداردىڭ قامشى بەرىپ،
ەركەكتى جەتەكتەتتى نوقتاسىمەن.
شارتتارىن جىگىت ەمەس، قىز قويادى،
باباداي بولا المادىق ءبىز باياعى.
شەكتەلىپ ساياساتپەن سان جۇمىستار،
ەرلەردىڭ باسىپ تۇردى قۇزدى اياعى.
ادامعا تولعانىمەن قالا قۇمداي،
ايتەۋىر اسىرايدى تاماعىن ءجاي!
جولىنا سالا المايدى ءبىر قاتىندى،
العانمەن ون ءۇش قاتىن حان-ابىلاي!
كەلدىك تە سۇيىندىك، كوردىك تە تۇڭىلدىك
تاكاپپاردىڭ ءومىرى وكىنىشتى قايتەيىن،
قيامەتى قيىن-اۋ، مۇشكىل بولار ءاي، كەيىن!
ءوزىن قۇداي سانايدى، مالدانادى اتاعىن،
سوعىپ العان ءمۇسىنىن، ايگىلى ەتىپ ايكەلىن.
«بىلمەيدى – دەپ، سويلەيدى – ەشكىم ونىڭ بار-جوعىن»،
ورىسشالاپ قوسادى وڭدى-سولدى «جارگونىن».
جەتپىس جەتى جاستامىن جەتى قىردان استىم دەر، –
جانىن كوردىم جاداعاي، رۋحى كەدەي جارلى ونىڭ.
توبەدەي بوپ ءتونىپ تۇر سەگىز قابات سار ۇيدەي،
اقىلى جوق ازعاننىڭ، جەتى جاستا سابيدەي.
جاراتقاندى جازعىرىپ ءتىل تيگىزىپ تيىسەر،
قور بولادى-اۋ تۇبىندە قوقىس بولىپ زار يلەر...
جاقىن كەلىپ تىڭداپپىن، جان تۇرشىگىپ شوشىدىم،
قۇلاعىمدى تىلگىلەپ قۇلاتارداي توسىن ءۇن.
«حالىق ءارتىس» – دەگەنى – تانتىق اڭ-قۇس ەكەن عوي، –
قايدان كەلدىم قاسىنا قانىپەزەر وسىنىڭ!..
كەشەگى كۇننىڭ
كەشەگى كۇننىڭ نالاسىن،
كوڭىلدەن ءسۇرتىپ ءوشىردىم.
قازاقتىڭ قارا بالاسىن،
قاستەرلەپ حالقىم ءوسىردىڭ.
كەشەگى كۇننىڭ كىر بەتىن،
اۋدارىپ ارى قايىردىم.
كىمدەرگە جارىق، كىمگە ءتۇن؟
مەن ءۇشىن بولدى قايىرلى!
كەشەگى كۇننىڭ ۇياتىن،
جەرلەدىم ءقابىر-اقىمعا.
كوڭىلگە ساۋلە قۇياتىن،
تۋرا جول بەردىڭ اقىنعا.
كەشەگى كۇننىڭ لاستىعىن،
اپارىپ اۋلاق ورتەدىم.
قارتايماس ماڭگى جاس عىلىم، –
قاسيەتتى قۇران-كوركەمىم!!!
پەسسيميزم
«ولەڭىڭ پەسسيميزم»، – دەدىڭ، حانىم،
وي ايتىپ ەرىتتىڭىز كوڭىل قارىن.
اسىعىپ الىپ-ۇشقان جىر جوق مەندە،
سالقىنداۋ جاراتىلعان مەنىڭ قانىم.
اينالام اسقىنعان دەرت ءتىلىم سىرقات،
ءبىر وسپە قابىنادى ءبىرىن سىلىساق.
باسبارماق بۇعىپ قالدى ءۇنى ەستىلمەي،
شىناشاق ءان سالادى بۇگىن شىرقاپ...
جان كەدەي بار تىرشىلىك قارىن قامى،
يمانىڭ سىپىرىلىپ ارىق قالدى.
الىستاپ ەكى اراسى حالىق بيلىك، –
ۇلت ءۇشىن ۋايىمىم قالىڭدادى.
ايگىلى ابىلاي حان كوشەسىندە،
سەيفۋللين قۇلاعىڭ سال قوس ەسىمگە.
تىزىلگەن كىلت كوتەرىپ ايەلدەر ءجۇر،
قىز جالداپ نامىس بولسا توسەسىن بە؟
حان اتى، اقىن اتى داڭقتى ەسىم،
اكىمدەر كۇندە وتەدى قاعىپ ءتوسىن.
جەزوكشە بازارى بار ءاربىر كىلتتە،
ناپسىمەن وتكىزەتىن قانىپ كەشىن...
سۇر بۇلت بار اسپانىمدا سويلەتەردەي،
ويناقتاپ جۇرەيىن بە، وي كوتەرمەي؟
وقىپسىڭ ولەڭىمدى راحمەت!..
قايتەدى پەسسيميزم بوي كوتەرمەي!..
الاتاۋدىڭ قايعىدان شاشى اعاردى
الماتىدا بازارلار ورتەنۋدە،
قاپالانعان قالىڭ جۇرت جەر تەبۋدە.
تىرشىلىگىن ءبىر ساتتە جالىن جالماپ،
قايعى جۇتىپ، ەڭىرەپ دەرت ەمۋدە...
كوپىر قۇلاپ كەنەتتەن قالاداعى،
زارداپ شەكتى مەرت بولىپ سان ادامى.
ۇيدە ايەلدىڭ، تۇزدە ەردىڭ تىنشى كەتىپ،
ۇرەيلەردەن تۇنشىعىپ شالا جانى...
باراحولكا جانادى ءتۇن ىشىندە،
باۋىر-قولقا ۇساعى، ءىرىسى دە.
قاعىسقاندا تۇيەلەر شىبىن جازىم،
قارامايدى ولگەنگە-تىرىسىنە.
ساۋداگەردىڭ كوزىنەن قان اعادى،
تىرشىلىگى سول ەدى قاراعانى.
سۇزىسكەندە وزبىرلار وت تۇتاندى،
از بولعانداي العانى، قاناعانى.
ەسكەرمەيدى تاعدىرىن بۇقارانىڭ،
جۇلقىسقاندا جاۋىزدار جۇتار ارىن.
قامىن ويلاپ حالىقتى قورعاۋ تۇرماق،
وسى ەمەس پە، ورماندى بۇتاعانىڭ.
قاساقانا ءورت قويىپ ۇركىتەدى،
ونداي سۇمنىڭ بولمايدى ۇلتى-تەگى.
جىلاعان جۇرت جان-جاققا بوسىپ كەتتى،
قارا كۇيىك قالدى عوي ءجۇرتى-تورى...
باراحولكا لاپىلداپ وتقا وراندى،
كوردى حالىق شالقىعان شوق-بوراندى.
ءار سۇمدىقتىڭ قالادى سىرى اشىلماي،
مىلقاۋ قوعام سۇركەيلى قاپ-قاراڭعى!
كەپتەلۋ مەن لاستانۋ، ورتەنۋدەن،
ەڭ ءبىرىنشى قالا بۇل جەركەنۋدە ەل.
الاتاۋدىڭ قايعىدان شاشى اعاردى،
كوز جاسى دا قۇرعادى شەر توگۋدەن.
انكارا اسەرى
سىرعىعان سىر بويىنان قالىڭ قوسىن،
ايداعان ات-كولىكپەن مالىن قوسىپ...
جەرورتا تەڭىزىنە جەتەمىن دەپ، –
ءتۇيىپتى شۇبەرەككە جانىن قوسىپ...
قوزعالدى كوشپەندىلەر اۋدارىلىپ،
سۋ كەشتى، قۇمنان ءوتتى، تاۋعا كىرىپ.
ەڭسەسىن بيىك ۇستاپ ەلىن قۇردى،
سالدى دا سار دالادا جاۋعا قۇرىق.
قاراتتى قامالدارىن حالقىمەنەن،
باعىندى قول قۋسىرىپ سان تۇمەن ەل.
ازات بوپ كونستانتين يسلام بولدى،
بىرىگۋ وسمانلىعا شارتىمەنەن...
سىرىڭ باي شەجىرەلى شەرلى مەكەن،
مۇمىنگە مۇقىم ەتتىڭ جەردى بوتەن.
اللانى مويىنداتتىڭ ادامدارعا،
بۇگىنگە ازىق بولدى ەرلىك-ەسەڭ!
سول تۇرىك قانداس باۋىر، قارداشلارىم،
قايىرلى بولسىن قادام ءار باسقانىڭ.
بىرلىكتىڭ تۋى بولسا ءبىر قولىڭدا،
جارقىلدار ءبىر قولىڭدا الداسپانىڭ!
ءداۋىردىڭ ءبىز قالعامىز كۇلكىسىنە
وي ايتپا جەڭىلتەكتىك ءتىل ىسىندە،
سويلەيدى ءوزى بولىپ تىرىسىندە.
سول بولىپ قالىپتاسىپ شىعادى ەكەن،
شىن سۇيسە قانداي ۇلتتى كىم ىشىندە.
تۇرىنە جانە ونىڭ پاسپورتىنا،
قاراۋمەن كوز جەتپەيدى ناق سورتىنا.
وزگەرىپ ءتىلى كەتسە، ءدىنى كەتسە،
جاۋلاسار قالتاسىنا تاس تولتىرا.
سەن ونى قازاق دەيسىڭ ءيىپ اكەپ،
سىڭەدى زامانادان ميىنا تەك.
ايىرىلىپ ەنەگىنەن پىشىلگەندەر، –
كەشەدى قاتىن بولىپ كۇيىن اتەك.
اتەكتى قالاي، ءقايتىپ ەركەك دەيسىڭ؟
قاراپ كور قىلىمسىعان ەلپەك كەيپىن.
ءدال سونداي ماڭگۇرتتەر دە ميدان كەتكەن،
ازعىندار ۇياتى جوق سەلك ەتپەيتىن!
وزگەنىڭ قابىلداسا ءتىلىن كۇسپەن،
ال، بۇگىن ءوزى قازار ءىنىن دە ىشتەن.
ول ەندى ساپتان قالعان مۇگەدەكتەي،
قازاققا قوسا المايسىڭ ءتۇرىن كۇشپەن.
ولگەنى تىرىسىندە انىق ازاپ،
دەگەنگە كۇدىگىم بار قانى قازاق.
ايتامىن مىڭ شۇكىرلىك بولمىسىما،
قايتسەڭ دە مەن قازاقپىن جانىم ازات!
جابىسقان عاسىر بۇرىن حالقىما دەرت،
سورلاعان سودان باستاپ سالتىم الەك.
سول ۇلتتىڭ وكىلى بوپ شىعادى ەكەن، –
جۇرسە ەگەر قايسى تىلدە نان سۇراپ جەپ...
ەسكى ادەت ۇلتتى ءبولۋ تۇر-تۇسىنە،
بايقاساق كىم بولۋدىڭ كىلتى ىشىندە.
جول بولسىن اڭقاۋلىققا الىپ قاشقان، –
ءداۋىردىڭ ءبىز قالعامىز كۇلكىسىنە!..
كوشەدە
اسپاندا ءۇش كۇن قوندى بۇلت اشىلماي،
ءزىل سالماق سالبىرايدى كىر تاسىنداي.
كوكتەمگى جاسىل دالا جاڭا وياندى،
كوش كەرۋەن قونىسىنا تۇر تاسىنباي.
تۇرپىدەي قارا جاڭبىر قۇيىلدى كەپ،
بالاققا بالشىق جۇقتى كيىم كىرلەپ.
سۇيرەتكەن جۇرگىنشىنىڭ اياقتارى،
دەنەسىن ارتىپ ءجۇرۋ قيىن مىندەت.
سۋ اقتى كوشەلەردى كولمەك ەتىپ،
دوڭگەلەك شاشىراتار ەندەپ ءوتىپ.
قاعازىن زەينەتكەرلىك الدى بۇگىن،
قارت كىسى قىرىق ءۇش جىل ەڭبەك ەتىپ.
سۋ كەشىپ تۋفليمەن اسىعىنان،
بوياعان بۇيرا-بۇيرا شاشى قىلاڭ.
ەلپەڭدەپ وتە شىقتى بورتە ەلىك قىز،
كوز قىسقان باعدار شامنىڭ جاسىلىنان.
ءوڭىرىن جەل قايىرىپ شاپانىنىڭ،
ايتادى تابيعاتقا اپا مۇڭىن.
بالانىڭ الىپ جۇرەر بىرەۋى جوق،
سىيى وسى «باتىر انا» اتاعىنىڭ.
سۋ كەتىپ ىزعار ءوتتى جون-ارقادان،
قىزىل دا جانىپ قالدى جول ورتادان.
مەرسەدەس «ءدۇت-دۇت!» ەتىپ دۇرسە قويدى،
قالعاندا قاعار ەدى ءسال ارتامان.
تاۋدا قار، ويدا جاڭبىر سەيىلمەدى،
اق «ۆولگا» ىشقىنسا دا كەيىندەدى.
كوشەدەن كوزىم كورگەن كورىنىستەر،
بۇگىنگى ادامداردىڭ پەيىلدەرى...
داۋلەتبەك بايتۇرسىن ۇلى
