جاۋ شاپقان بەيبىت كۇندە شاڭىراعىڭ،

شايقالىپ،

بەۋ قازاعىم،

اڭىرادىڭ!

كوشىندە تاستاي قاشقان قيراندىسى،

اۋىلىم تۋىپ-وسكەن قاڭىرادىڭ.

بوسقىننىڭ جيىرما بەس جىل كۇنىن كورىپ،

تەنتىرەپ، قالالارعا كەتتىڭ ءورىپ.

ءۇيىڭدى سالىپ العان قيراتقاندا،

شىرىلداپ، ارا ءتۇستىم، كوزىم كورىپ.

اۋىلىم –

التىن بەسىك، پانام ەدىڭ،

جەرىڭدى قاسيەتتى –

«انام!» – دەدىم.

دالاڭنىڭ استىن ۇڭگىپ توناعاندا،

قازاعىم، ءاۋ باسىنان ۇندەمەدىڭ.

ساتىلىپ شەتەلدەرگە جەردىڭ استى،

«جاۋىزدىڭ» حارام ويى ىسكە استى –

قىتايدى تۋ سىرتىنان جىبەرگەندە،

قازاقتى تىرپ ەتكىزبەي،

قارا باستى...

ساتقىندىق،

وپاسىزدىق،

ارام پيعىل،

جاۋىزدىق ويلاعاندى «قالماق»،

«ۇيعىر» –

«تازارتسا» قازاق جەرىن قازاعىنان،

ورنىنا كەلمەكشى ەكەن جۇڭگو قۇرعىر...

اۋىلىم –

تەمىر قازىق،

دىڭگەگىم-اي،

كيەلى توپىراعىڭ –

جورگەگىم-اي!

وربىگەن قۇنداعىڭنان –

ءتىلىم،

ءدىلىم

ايرىلسام –

تىرىدەيىن، ولگەنىم-اي!

قازاقتان تۋماعان با ابىلايىم؟!

تۋماسا –

رۋحىن بەرشى،

ا، قۇدايىم!

قاسقايىپ،

قارسى تۇرىپ،

جاۋىزدىققا،

جىرىممەن كەك جەبەسىن مەن قادايىن!

قۋانىش مۇقتاي

31.05.16 جىل