عازال كوكتەمىم، جازار كوكتەمىم!
قايداسىڭ؟ سەنسىز مازام جوق مەنىڭ.
سابىرىم قاشىپ ساعىنىپ ءجۇرمىن،
كولىمە قونىپ قاز اندەتكەنىن،
جەرىمە كەلىپ جاز اندەتكەنىن...
اڭساعان ءۇلبىر ۇكىلى باقتى،
مەندىك جۇرەكتىڭ ءلۇپىلى قاتتى.
قاتالدىعىنان قايتپاعان ءالى،
قاھارلى قىستىڭ ۇكىمى قاتتى.
قامالىپ قارعا كەشكى باقتاردا،
توڭادى بۇرشىك تەك شىداپ تالدا.
ساعىنىشىمدى سىر قىپ ايتامىن،
سارعايىپ جاتقان ەسكى حاتتارعا.
تولعاعى كەلىپ تولاعاي جىردىڭ،
قورەگى بولدىم قوماعاي مۇڭنىڭ.
عازال كوكتەمىم، جازار كوكتەمىم!
سەن ەدىڭ سىيلى قوناعى ايدىننىڭ.
ورايىن تاپپاي ويىمداعى داۋ،
ءوزىڭدى كۇتىپ ۋايىمدادىم-اۋ.
«سۇيەم!» دەپ سەنى سىبىرلاپ تۇرمىن،
سۇيەنىپ ءۇنسىز قايىڭعا مىناۋ.
قالقامان سارين
پىكىر قالدىرۋ