ەرتەدە ءبىر جاس جىگىت اقىلى اسقان قارياعا كەلىپ: «ماعان اللاعا باستار جولدى كورسەت، مەنىڭ سول جولمەن جۇرگىم كەلەدى»،-دەپ قولقا سالعان ەكەن.
سوندا قاريا: «بالام، سەن ايەلدى ءسۇيىپ كوردىڭ بە؟»،-دەپ ساۋال تاستاپتى.
تىجىرىنعان كۇيدە: «جو-و-ق، مەنى ايەل تۇك قىزىقتىرمايدى، مەن تەك اللانى عانا سۇيەمىن»،-دەيدى جىگىت.
-«وندا ساعان ول نۇرلى جول جابىق،-دەپتى قاريا،- سەبەبى، ايەل زاتىن سۇيە الماعان، اللانى دا سۇيە المايدى».
وسى سىندى ءجۇرسىن اعانىڭ:
«قاي جەردە، مەيلى، قاي ەلدە،
الەمنىڭ ءمانى- ايەلدە...
حالىققا سىيلى بولمايسىڭ،
ايەلگە بولساڭ جەكسۇرىن...
الەمنىڭ ءتىلىن تاپپايسىڭ،
ايەلدىڭ ءتىلىن تاپپاساڭ...
ايەلمەن كۇنىڭ ولشەنەر،
قۇدايدان كەيىن-سول شەبەر.
باقىتتى سەن دە بولمايسىڭ،
ايەلىڭ سورلى بولسا ەگەر.
ادامنىڭ كۇنى ايەلمەن،
ايەلدەر ماڭگى جاساسىن!»،-دەپ كەلەتىن جولدارى بار.
بۇل- ايەلدى بيىك كوتەرۋ. ويتكەنى، ايەل-جار، ايەل- انا. ەندەشە، بۇل جىر- انانى ءسۇيۋ، انانى مويىنداۋ.