شولسامداعى تۇگەل جىراق-جاقىندى،
جەردەن ساعان تەڭەۋ تاپپاي تاتىمدى،
ءوزىم عانا بىلەتىن ءبىر جۇلدىزعا.
ەنشى تاعىپ بەرگەم سەنىڭ اتىڭدى.
كوز ىلگەنشە تاڭ الدىندا تىنىستاپ،
تۇنىمەنەن ءتىلسىز، ءۇنسىز ۇعىسقان–
ول دا باسقا الەمگە بەت بۇرادى
ءدال سەن قۇساپ كەيدە رەنجىپ ۇرىسقان.
بۇگىن تاعى قيالىممەن ءبىر جۇزگەن.
ءبىر ءتۇنىمدى جالعاستىرىپ كۇندىزبەن،
«مەنى ەندى وتكەن شاقپەن جىرلا»-دەپ،
ارالاسىپ كەتتى ول سانسىز جۇلدىزبەن.
تۇنگى اسپانعا ويمەن سالىپ كوپىردى،
جۇلدىز جايلى قيال كەشىپ نە ءتۇرلى،
جەردەگى بار شارۋامدى ءبىتىرىپ،
سوعان قولىم جەتپەي قالعان سەكىلدى.
كەلبەتتىم دە، كورىكتىم دە كەسكىندىم
سەن ەكەنىن اتتەڭ، دۇنيە-اي كەش ءبىلدىم،
ەسسىزىمە ەس كىرسىن دەپ تىلەسەم،
ءبىر قۇدايدان باسقا مۇنى ەستىر كىم؟!
بولاشاعى ءار كۇنىمەن بىرگە ولگەن،
مەنى قويشى، مەن بارىنە ۇيرەنگەم،
سەنى ويلايمىن، سەنى ايايمىن اڭقاۋىم،
ءىزىن اڭدىپ، اتقان تالاي سۇم مەرگەن.
سەنسىز مىنا قاڭىراعان بوس كەۋدە
ءبىر كۇنى ءالى-اق «قوش بول، دۇنيە، قوش!»-دەر دە،
مەن بوپ ساعان سىڭسىپ قۇستار سىر ايتار
كۇزگى كەشتە قۇس جولىمەن كوشكەندە.
سوندا نازىك جانىڭا ءبىر مۇڭ ۇيىپ،
كۇزگى جەلدەن تىتىركەنىپ، بۇيىعىپ،
مەنى ەسىڭە اپ، كوككە قاراپ تۇرارسىڭ
جانارىڭا ىستىق جاستى ءۇيىرىپ.
مىرزان كەنجەباي
پىكىر قالدىرۋ