«ءبىز شاي ءىشىپ وتىرعاندا، ەڭگەزەردەي ءبىر قارا كىسى سالەم بەرىپ كىرىپ كەلدى. باسىندا تىسى جىرتىلعان ەلتىرى تىماعى بار، ۇستىنە جىرتىق قوي ءجۇنى شەكپەن، اياعىندا كيىزدەن سىرعان باشماق، القام-سالقام توڭعان كىسى سىقىلدى. اباي الگى كەلگەنگە تەسىرەيىپ قارادى دا، ايگەرىمگە: - مىناۋ كىم؟ - دەدى. 
ايگەرىم: - بۇل مەنىڭ قويشىم، ءوزى كوكشە، قىستاي قوي جايۋعا جالداپ الىپ ەدىم، - دەدى. 
اباي: - ءاي، ايگەرىم، سەن قويدى جاقسى كورەسىڭ، قوي باققان كىسىنى جالاڭاش قوياسىڭ. توڭعان، اشىققان ادامدا اقىل، قايرات بولا ما، بۇل دا وزىڭدەي ادام ەمەس پە؟ مەن وسىندا ءۇش قونىپ، سەمەيگە جۇرەمىن، مەن جۇرگەندە مىنا قويشىنىڭ كيىمىن بۇتىندە، - دەدى. 
ايگەرىم قاتتى قىسىلىپ: - جارايدى، ءوزىم دە كيىم تىككىزىپ جاتىر ەدىم، تەز بىتىرەيىن ەندى، - دەدى. ...

قويشى شايعا تويىپ، تەرلەپ، كەيىن بارىپ وتىرعان سوڭ اباي: - ەي، كوكشە، ەندى ەرتەگى ايتشى؟ - دەدى. 
قويشى: - اباي اعا، كەدەيدە ەرتەگى بولا ما؟ نە ايتامىن؟ 
اباي: - سەنى كىم كەدەي قىلدى؟ 
قويشى: - مەنى كەدەي قىلعان قۇداي-داعى. 
اباي: - نە، قۇدايمەن بۇرىننان ارازدىق، وشتىگىڭ بار ما ەدى؟ 
قويشى: - جوق. 
اباي: - ەندەشە نەگە قۇدايدان كورەسىڭ؟ 
قويشى: - مال بەرمەگەن سوڭ، ايتقانىم عوي. 
اباي: - قۇدايدىڭ ەلگە ۇلەستىرىپ جاتقان مالى بار ما ەدى؟ 
قويشى ۇندەمەدى. 
اباي قويشىعا قاراعان كوزىن اۋدارىپ، ءبىز جاققا قارادى دا: - مىنە، ءبىزدىڭ قازاقتىڭ كوبىنىڭ ءسوزى وسىلاي كەلەدى. بۇل – زور اداسقاندىق. جاس شاعىنان جالقاۋلىققا سالىنىپ الادى دا، تالاپ قىلىپ، تالپىنىپ، الىسقا بارىپ ەڭبەك قىلىپ مال تاپپايدى. مۇنداي ادامدار ىشسە تاماققا، كيسە كيىمگە جارىمايدى، جوقشىلىقتان ارىلمايدى. ول جوقشىلىقتى، كەدەيلىكتى قۇدايدان كورەدى. قۇداي وعان ەڭبەك قىپ، مال تاپپا دەپ پە؟ وسى ۋاقىتتا ۇلكەن قالالاردا، زاۋىتتا جۇمىس ىستەۋشى جۇمىسشىلار باستارىن قوسىپ، بايعا اقىمىزدى جەگىزبەيمىز دەسىپ جاتقاندار بار. ولار قۇدايدان مال سۇرامايدى. ايانباي ەڭبەك قىلىپ، ونى كۇش قوسىپ بىرىگىپ جوقتاپ الادى. ەڭبەك ەتسەڭ ەرىنبەي، تويادى قارنىڭ تىلەنبەي، - دەدى».

داۋلەتيار ءبىتىمباي ۇلى – ابايدىڭ ۇلكەن بالاسى اقىلبايمەن كورشى تۇرعان، وسى اڭگىمەنى تىڭداپ، جازىپ العان ادام.