دۇنيە جىم-جىرت، العانداي نالا جۇتىپ،
مۇلگىپ جاتتى اق تاڭدى دالا كۇتىپ.
اق جۇزىنە قوراسان داق تۇسكەندەي
جۇرە بەردى اي بەتى قاراۋىتىپ
شارشاتقاندا تىرلىكتىڭ كۇيكىلىگى
ادام-پەندە ەكەن عوي ۇيقى ق ۇلى
ەل ۇيقىدا، التىن اي سوعان عانا
كەرەكتەي-اق زار يلەپ يت ۇلىدى
مۇڭعا وراپ ساي-سايدى، قىر-قىراتتى،
جاندى ءمۇجىپ، سۇيەكتى سىرقىراتتى
ۇلىعاندا ۇزدىگىپ ايعا قاراپ
تۇلابويى توڭازىپ ءدىر-دىر قاقتى
شىرىلداعان الگىندە جىراداعى
شەگىرتكە دە تىم-تىرىس تىنا قالدى.
جان تۇرشىگىپ سەلك ەتتىم،
شايقاپ ەدى
سۇپ-سۋىق ءبىر جەل سوعىپ قۇبا تالدى
...مىقتى ەدى عوي، تاعدىردىڭ جۇگى جەڭدى،
ول قيمايتىن قالعان جوق تۇگى دە ەندى
جالعىز ۇلى اپاتتان وپات بولعان
جارىمجان شال ساكىدە كۇڭىرەندى
سۇرار جان جوق كوڭىل مەن ءومىر جايىن،
(ولگىڭ كەلسە – ارينە، ءولىم دايىن)
سەن قايداسىڭ، باتيحا-اۋ،
قۇلازىدىم عوي
تۇتىلدى ما ول جاقتا سەنىڭ دە ايىڭ؟
مىرزان كەنجەباي
